The Monsters is de band van Beatman, opperhoofd van het Zwitserse Voodoo Rhythm-label en meteen ook sinds 1986 Zwitserlands beste trash / punk / rockabilly gezelschap ooit. Hide And Seek zit op het Australische Off The Hip-records en is een compilatie van de albums Birds Eat Martians, I See Dead People en Youth Against Nature met de bedoeling de Aussies warm te maken voor de op handen zijnde tournee die The Monsters aldaar zullen ondernemen. Wij varen er echter ook wel bij, want deze compilatie is ook voor wie de band niet kent een ideale kennismaking. Wie dacht dat The Hives de eersten waren die in maatpakjes wilde trash speelden, zijn eraan voor de moeite. The Monsters zijn namelijk op alle vlakken superieur aan die overroepen witte eikeltjes. De muziek is ruiger, eerlijker, wilder, bevat meer Cramps dan die band tegenwoordig zelf heeft, is 100 % meer Beefrock, met een stevige arrogante attitude zoals alleen Zwitsers uit Bern die hebben. All Killer No Filler stelt de hoes en voor één keer zijn we het daarmee eens. Zelfs het onverwachte livenummer, met heel wat mindere opnamekwaliteit dan de rest, dat plots opduikt, kan de pret niet drukken. Het zal Beatman trouwens worst wezen dat wij denken dat dit nummer beter aan het eind van de plaat zou hebben gestaan. Daar staat immers een ander niet eerder uitgebracht livenummer waarin de band ongebreideld loos gaat en de Aussies meteen weten welk voodoorockfeestje hen te wachten staat. Hide And Seek is kortom een superplaat vol superieure trashgaragepunk met een intro om van te smullen: Fuck You And Praise The Lord. Beatman heeft gesproken, u koopt de plaat. Nu. DM Bob is dan weer beter bekend als Bob Tooke, een semi-legendarische veteraan als het gaat om garagerock met roots in Louisiana, de streek van de swampblues. Country Jem is dan weer Jem Finer, en laat dat nu een van de oprichters van het legendarische The Pogues zijn. De twee zijn al heel lang met elkaar bevriend, en dat valt aan dit plaatje af te horen. Beiden amuseren zich verrot bij het spelen van hun met country doorspekte swampliedjes. Ze zijn meesters in het combineren van cajun, texmex en bluegrass maar dan wel gebracht met een punky attitude. Bum Steer is dan ook perfect voer voor rijkelijk in alcohol gedrenkte barbecuefeestjes want echte kwaliteitsliedjes die aangenaam weg luisteren vanuit de luie zetel staan er nauwelijks op. Integendeel, de ietwat schreeuwerige zang gaat dan al snel vervelen. Beide heren zijn fier dat ze als een van de laatsten een Peelsessie hebben mogen houden en tevens fungeren in de film On The Road With John Peel, waarmee we nu eindelijk eens een terechte reden hebben om Peels naam in een recensie te hanteren in plaats van elke strohalm te grijpen om nog maar eens s mans naam te vernoemen. Dat de man ook niet altijd zon goede smaak heeft, wordt namelijk door DM Bob en Country Jem bewezen.