Derde loot van telkens vier digipacks in de reissue-reeks van Schulzes complete oeuvre. (Zie ook Gonzo 67 en 69). Schulze werd geboren in Berlijn twee jaar na het einde van WO 2. Zijn eerste muzikale stappen zette hij als drummer van Psy Free (1967-69) om vervolgens al snel te verzeilen bij Tangerine Dream (1969/70) en Ash Ra Tempel (1970/71). Vanaf 1971 gaat hij alleen verder en dat zal hij de rest van zijn carrière grotendeels blijven doen. In tussentijd heeft hij meer dan 50 (!) releases uitgebracht en wordt hij terecht beschouwd als één van de pioniers van de elektronische muziek. Als determinerende invloeden citeert hij nog steeds Steve Reich, Terry Riley en wijlen Robert Moog. Vooral die laatste maakt indruk op de jonge artiest. Schulze zelf wordt voornamelijk vereenzelvigd met de zogenaamde Berlijnse of kosmische school. Dat betekent zo veel als ambient en atmosferische composities. Body Love was, toen het oorspronkelijk verscheen in 1977, al Schulzes zevende soloplaat. Frappant detail: het album staat te boek als de eerste officieel uitgebrachte soundtrack bij een pornoprent. Een ruim 22 minuten durende bonustrack werd overigens genoemd naar regisseur Lasse Braun. Muzikaal verschilt het album echter nergens substantieel, noch van eerder, noch van later werk. Dune (79) kan met wat fantasie worden beschouwd als een alternatieve filmscore voor David Lynchs adaptatie van de gelijknamige Fantasyklassieker van Frank Herbert. Schulze riep hierbij de hulp in van cellist Wolfgang Tiepold, maar het is vooral de vocale bijdrage van Arthur Brown op Shadows Of Ignorance die opmerkelijk is. Stemmen werden en worden immers doorgaans niet met de Schulzes synths geassocieerd. Tiepold is ook te horen op de dubbelcd Audentity (83), naast onder meer Santana-drummer Michael Shrieve en Rainer Bloss. Bonus ditmaal is het 58 minuten durende Gem dat datzelfde jaar werd gecomponeerd als soundtrack bij Tony Williams horrorprent Next Of Kin. Ten tijde van Miditerranean Pads (90) was Schulze helemaal in de ban van de MIDI-technologie, vandaar de woordspeling. Belangrijker is dat hij op dit album meer de nadruk ging leggen op ritme en percussie. Onder impuls van Pete Namlook met wie hij in die tijd werkte aan de Dark Side Of The Moog serie greep Schulze terug naar zijn oude Moogsynthesizers. Dat in combinatie met (drum)samples doen Miditerranean Pads enigszins opvallen in zijn gigantische discografie.