Hoe zat het ook alweer met die klok en de klepel? Uri Caine, toetsenvirtuoos tussen jazz en klassiek (zijn interpretaties van Bach-stukken zijn vermaard!) denkt nu met de plaat Shelf-Life Bedrock het gat te dichten tussen improjazz en (pop-)elektronica. Wat een misvatting. Van hem en van het label Winter & Winter, waarvan je tot dusver praktisch elke release blind kon kopen. Dat kan dus niet meer, want wat Caine hier flikt, kan echt niet.
Wat is er aan de hand? Caines instrumentbeheersing staat buiten kijf. En dat hij veel stijlen beheerst en daardoor een zekere oorspronkelijkheid heeft bereikt, daar kan ook niet aan worden getwijfeld. Op Shelf-Life Bedrock wordt ook zeker niet slecht gespeeld. Niettemin hoeft een muzikant heus niet alle stijlen te beheersen. Hij kan dit grensgebied dus gerust overlaten aan anderen.
Helaas mist Caine die zelfkritische houding op Shelf-Life Bedrock. Daarop speelt hij samen met bassist/gitarist Tim Lefebre en slagwerker Zach Danziger (en op een aantal nummers ondersteund door vermaarde gastmuzikanten als DJ Olive en Arto Tuncboyaciyan een aantal oubollige deuntjes die weliswaar pakkend zijn, maar soms ook zo triviaal klinken, dat er eigenlijk maar een noemer op zijn plaats is: die van kitsch. En daar houden we niet van.