We kijken alweer richting Ierland, immer verscholen achter de Britse eilandsobstructie. Go Away Recordings is deze zomer opgericht door Herv (Ewan Hennelly) als een alternatieve uitlaatklep voor kleinere elektronicaproducers om oud en nieuw werk te kunnen presenteren. Nog een elektronica label uit Dublin dus, al zijn labels als deze daar slechts op één hand te tellen. Een extra uitlaatklep is hoe dan ook een kostbaar goed. Het Herv album is in feite een collectie oudere composities daterend uit 1999-2002, de tijd dat meneer bescheiden zijn weg in de elektronica rangen begon te vinden dankzij lofuitingen van zijn achterban. Voor het vasteland zullen deze composities geheel nieuw zijn, terwijl in Ierland een deel van deze nummers al op compilaties verschenen was. Vergeleken met het nieuwere materiaal van het ‘Snap Hands’ album uit 2003, klinkt het hier meer analoog en losser geproduceerd. De stijlen wisselen elkaar af: van melancholische synthersizer elektronica tot gebroken nanoloop beats en breakcore beginselen. De synthesizer en Gameboy kijken elkaar lief in de ogen en voelen elkaar goed aan. Op de achtergrond dirigeren instrumentele samples het thema voor deze electro-musette soundtrack. Vluchtige geuren van Ilkae en vroege Plaid duiken even op. Phriz-B gooit het geheel over een andere nostalgische boeg; die van ouderwetse acid rave breakbeat uit een klassieke Amiga 500. Dit kan als gedateerd beschouwd worden, maar we spreken hier van produktiejaar 1992-1993. Midden in de gouden analoge tijd dus. Tegenwoordig is Phriz-B beter bekend als de ambientartiest The Last Sound en verrast hij met deze terugblik vriend en vijand. Er is geen illusie van een concept, een richting of een achterliggende gedachte behalve die van een tiener experimenterend met elektronische dansmuziek. Er zijn enkele tenenkrommende tracks, maar ook een aantal vernuftige krakertjes die met enige fantasie een acidrevivalfeestje geslaagd kunnen maken. Smiley faces worden afgestoft, de housebroeken van zolder gehaald en een flinke dosis levensvreugde in ninetees stijl steekt haar kop op. Op het einde schiet er zelfs een solide computerspel soundtrack langs, en dat lang voor het een trend werd onder de bit-nerds van vandaag. De mannen van Go Away Recordings mogen best het verleden blijven oprakelen, ter verdediging van de nostalgicus zodat wij ons traantje stiekem weg kunnen pinken.