Opener ‘Pipeline’ werpt je onmiddellijk in het donkere universum van Monolake, het in 1995 opgerichte samenwerkingsproject van de Duitsers Robert Henke en T++: een gestript ritme, versierd met spaarzame vintage synths en industriële samples die zó op een album van genrepioniers Code Industry had kunnen staan. De daarop volgende nummers brengen je naar een sombere toekomst waar loodzware baseffecten nauwelijks enige verlichting in de wereld van glitchtechno brengen. Het woord is eruit: Monolake koppelt glitches en clicks aan minimale techno, wars van commerciële toegevingen zoals clickhouse-concurrenten Booka Shade dat onlangs wél deden op hun jongste album. Daardoor vinden dj’s ‘Polygon Cities’ wellicht minder geschikt voor de dansvloer; de huiskamerluisteraar zal integendeel nét meer te ontdekken hebben. De manier waarop Robert Henke met zijn synthetisch gecreëerde geluidsglobules omgaat, verraadt een verbondenheid met de academische muziekwereld. Gelukkig staat er een rem op het intellectualistisme zodat in hoogtepunten als ‘Carbon’, ‘Digitalis’ of het lichtjes zure ‘Plumbicon’, de techno-invloeden perfect samenvallen met gedoseerde klankexperimenten en het geheel volmaakt toegankelijk blijft. Mysterieus luistervoer.