Elbows laatste album, Cast Of Thousands, was een beetje een vreemd plaatje. Een soort fantoomachtige stadionrock, sluimerende superrefreintjes die nergens los willen gaan. Nachtelijke ballades die gedragen door Guy Garveys donkerbruine stem vervagen in een mistige afdruk van emoties. Om die reden lukt het Elbow maar niet om uit de schaduw der Groten te treden, als dat al een drijfveer is. Elbow zit lekker daar aan de zijlijn. Toch is Leaders Of The Free World in veel opzichten een ander en grootser album. Misschien wel een wormhole naar een groter publiek. De herkenbare kwaliteit van Elbow is die donkerbruine stem van Garvey die in alle opzichten de meerdere is van Jimi Goodwin, zanger van soortgenoten Doves. Garvey legt zijn ziel in zijn stem. De woorden die hij zo zwaarmoedig de microfoon inblaast, manoevreren door de scherven van zijn gebroken hart. Zelfs als Elbow rockt, zijn de tranen dik. Het grote verschil met Elbows eerdere werk is dat ze er groots refrein na groots refrein doorgooien. The Stops en An Imagined Affair zijn zalvende, speelse ballads die met de speelsheid van Robert Wyatt langsdartelen. Forget Myself en Leaders Of The Free World is epische postbritpop zoals we die ook van Doves kennen. Leiders zullen ze nooit worden, maar voor een album vol melancholische meezingers en uithuilers die wat substantie betreft Coldplay en de rest der Groten ruimschoots overtreffen, zit je bij Elbow altijd goed.