Het was een fijne parel, zacht als zijde. Het was een plaat die de zomer een goed jaar, vol van zon en smaakvolle cocktails meen ik me te herinneren mooi inkleurde. Kleur is alles wat ik zal missen als het straks duister wordt. Klisten heette zijn debuut, het viel tussen de plooien van de platenindustrie omdat het niets met de industrie maar alles met oprechtheid te maken had. Ik heb er bij nacht nog eens naar geluisterd. Het hielp om Dishoek te kunnen plaatsen; grijpen lukt me nog steeds niet. Als een aandachtige toeschouwer kijk ik toe, probeer ik voeling te krijgen met de verhalen die hij brouwt. Mobius verknipt violen, trompetten, ijle stemklanken en gitaargetokkel om ze vervolgens opnieuw samen te plakken, tot ze haast organisch weer/niet bij elkaar passen. Möbius laat zich bijstaan door Wilm Thoben, Bettina Weber en door het godenjong FS Blumm. Hun bijdragen zijn vaak niet meer dan kleine bouwstenen in het raderwerk dat Mobius met veel geduld opbouwt. Soms klinkt zijn klankspel als pure improvisatie – ritmes worden ontregeld en muteren als een ongrijpbare glazen knikker die steevast uit je handen rolt dan weer merk je op hoe beheerst en raak hij alle klanken tot een mooi geheel soepel in elkaar past. Dishoek begint bij de rijke traditie van de folk, plukt selectief uit diverse genres, en ontbolstert tot een rijke sfeervolle luisterplaat die door zijn erg creatieve aanpak steeds opnieuw blijft verbazen. Een aanrader.