Minimal en blues, het is een combinatie die vooral wenkbrauwen doet fronsen. Gelukkig is Jonathan Kane niet de eerste de beste. De man speelde in de oerversie van Swans, de schrikwekkende troep die een kleine kwarteeuw geleden het nihilistische rioolrock-opus Filth uitpoepte. Nadien vormde zijn beenharde, propulsieve slagerswerk de motor van de gitaarnoise-symfonieën van Rhys Chatham. Met excellente archiefboxen rond het vroege werk van John Cale, de viooldrones van Tony Conrad of voornoemde Rhys Chatham kan Table Of The Elements bogen op een solide reputatie op het gebied van elektrische drone en minimale muziek. Dit is nieuw, maar minstens even sterk. Bluesriffs vormen de verrassende basis van dit solodebuut. De opener zet ons meteen op het verkeerde been. Wat lijkt op een brave, instrumentale versie van Canned Heats On The Road Again, groeit geleidelijk uit tot een onontkoombare brok energie. Minieme variaties en verschuivingen creëren een continue spanningboog. Feedback of noise blijven opvallend achterwege. Gitaar, bas en drums zijn van Kanes hand, allen hard, sec en zuiver ingespeeld. Pops is lichter van toon met een schuifelende ritmiek die de prille postrock van Ui en Tortoise voor de geest haalt. Sis dendert voort op een rechttoe rechtaan ritme terwijl gitaren een steeds frenetieker wordende dervisjendans lijken op te voeren. Afgesloten wordt met een compositie van kompaan en leermeester Chatham die Kane evenzeer naar zijn hand weet te zetten. Indrukwekkend album dat een duidelijk statement neerzet in diffuse tijden.