We hebben lang moeten wachten op het album van Roll Deep uit Oost-Londen. De groep met meer dan een dozijn MCs, 3 DJs en meerdere producers werd bekend na de doorbraak van twee van hun leden, de Engelse wonderboy Dizzee Rascal en Eskiboy Wiley. Waar Dizzee na zijn debuutalbum Boy in the Corner alleen verder ging, bleef Wiley na Tredding on Thin Ice zijn posse trouw. Samen met MCs als Titchy Strider, Flow Dan, Bubbles, Jet Li, Scratchy, Pittbull, Breeze, Jamaka-B en DJs Wonder, Karnage, en Danny Weed werkte hij aan het debuutalbum In at the Deep End. Het lange wachten is beloond. In at the Deep End is een gevarieerd album waarop lichte popnummers worden afgewisseld met donkere grimetracks. Aan de lichte zijde van het spectrum staat het nummer The Avenue. Met bijna plaatsvervangende schaamte hoor je hoe Roll Deep het jaren 1980 nummer Heartache Avenue uit de Motown stal laat galopperen. Alleen nu wordt het nummer niet bereden door de Maisonettes, maar door hitsige Roll Deep MCs. De MCs maken duidelijk dat er vele manieren zijn om naar zoetsappige lovesongs te luisteren: “I’m living at 22 Heartbreak Avenue, come and see me tonight, I got something for you, I’m feeling hot so I don’t want to commit to you…”. Aan de donkere kant van het spectrum staan nummers als When Im Ere, Let it Out, Heat Up, en Poltergeist. Hier is de eenvoud aanwezig die de cello interludes van Wiley zo verleidelijk maken. Vooral When Im Ere is exemplarisch. Rond een eenvoudig ritme dat bestaat uit beats en een melodie van een trekharmonica vertelt Roll Deep wat er gebeurt als ze ergens verschijnen. De vocalen zwermen in de hoogste MC dichtheid, die hiphop kent sinds Wu Tang Clan, rond de sonische draaikolk van de trekharmonica. In at the Deep End is vergeten door de Nederlandse en Belgische pers en detailhandel. Dat is een vergissing. Het album is gemaakt door een groot aantal talenten uit Londen waarvan we in de komende jaren ongetwijfeld meer van gaan horen. De CD is tevens voorzien van een DVD met beeldmateriaal en extra nummers.