Er zit een randje van honing rondom de melancholische vocalen van Jason Molina. In al die droefheid is een troostende glimps nooit ver weg. De vijf nummers op deze e.p. vervolgen de rootsrock weg die hij in is geslagen met zijn nieuwe groep, Magnolia Electric. Co., bedeesde rock met een enorme diepte, geheel in de lijn van Neil Young, en Will Oldham natuurlijk maar dan meer zijn Palace tijd dan Bonnie Prince Billy. Hard to Love a Man is prachtig maar kennen we al van What Comes After the Blues. Het is lekker zwelgen in de serene triestheid van Doing Something Wrong en 31 Seasons in the Minor League, de Wurlitzer ronkt zachtjes in de achtergrond, pas allemaal perfect bij de donkerbruine countryrock. Werewolves of London is de speelse noot, de opgewekte afsluiter van een goede e.p. die verder niet opmerkelijk of fenomenaal is. Gewoon weer een mooi, compact document van Molina en de zijnen.