De accordeon is niet het meest hippe instrument dat je je anno 2005 kunt voorstellen. Een halve eeuw geleden was dat wel anders: menigeen leerde het instrument bespelen op de muziekschool. De reden: de enorme veelzijdigheid. Je kon er praktisch alles mee spelen, van klassiek tot populair. Probeer dat maar eens op een gitaar. En natuurlijk de portabiliteit: een piano nam je niet even mee naar het cafe.
Een accordeon is Evelyn Petrovas belangrijkste instrument; wellicht op haar stem na het meest natuurlijke instrument van de mens. Op de recent verschenen cd Years Cycle brengt ze in een uurtje tijd twaalf liedjes waarin accordeon en (zang)stem enerzijds een natuurlijke bondgenootschap aangaan, maar elkaar ook voortdurend uitdagen en tegenspreken.
De jonge Russische Petrova (zie ook het artikel over Russische impromuziek elders in dit nummer)is pas een jaar of tien actief en Years Cyclus is haar eerste soloplaat voor Leo Records (eerder maakte ze voor Leo Records een plaat met haar mentor, trompettist Vyacheslav Guyvoronsky). Inhoudelijk put ze uit de rijke volksmuziek van de Sovjet Unie, maar mengt die invloeden met een voorkeur voor een zekere tegendraadsheid. Het ene moment imponeert ze met een intieme melodie, het volgende moment kan ze uitpakken met heftige dissonanten.
In zekere zin kan Petrova vergeleken worden met de Tjechische violiste Iva Bittova, die evenzeer werkt vanuit plaatselijke volksmuziek en van daaruit spannende hedendaagse avantpop maakt. In welk vakje Petrova thuishoort, is minder duidelijk. Ze improviseert volop, maar om haar muziek daardoor direct in de improjazz te stoppen, gaat wat ver. Anders gezegd: liefhebbers van improvisatiemuziek, maar ook die van (Russische) volksmuziek en zelfs van stemkunst (en natuurlijk die van de oubollige accordeon die in haar handen overigens uiterst vitaal en boeiend klinkt) zullen dit schijfje ook kunnen waarderen