Sommige van de bands die momenteel op Sub Pop resideren, zoals Low en Love As Laughter, gaan al een hele poos mee. Nieuwe releases, zoals dit jaar ‘The Great Destroyer’ en het knappe ‘Fifth’ beoordeelden we in het licht van de eigen back catalogue. Bij jongere Sub Poppers maken we onwillekeurig de vergelijking met labelgenoten The Shins, de band rond James Mercer die vorig jaar met ‘Chutes Too Narrow’ voorgoed ons hart stal. Deze drie releases vissen in dezelfde vijver. Maar wat ons betreft ook achter het net. Door het debuut van The Fruit Bats waren we nog erg gecharmeerd, ‘Mouthfuls’ was niet-gemene Modest Mouse, propere psychedelica voor postindierockkids. ‘Spelled in Bones’ mist die grandeur en komt nooit helemaal los. Niet onaardig, maar in ons geval slachtoffer van een niet ingeloste belofte. In het zelfde bedje ziek is de nieuwe Rogue Wave. ‘Out Of The Shadow’ uit 2003 was fris, spontaan en ongekunsteld, ‘Descended Like Vultures’ klinkt gedempt en overwerkt. Een moeizame bevalling, en een kind waar iets aan ontbreekt, al is het moeilijk te zeggen wat. Holopaw tenslotte is een band die geen deuk in een pak boter slaat. Zelfs niet als de boter eerst slaat. Sea & Cake on downers. Alhoewel, de trillende stem van John Orth verraadt emoties waarover je liever niet te veel weet. Knap uitgevoerd, maar onbestemd. Muziek hoeft je niet noodzakelijk Katrinagewijs weg te blazen, maar een beleefd briesje is ook wat magertjes.