Een zachte, hese stem fluistert je geruststellend toe. Digitaal ritmische percussie. De analoge basgitaar vult perfect aan en digitaal en analoog beginnen haasje-over te spelen in een wei van gloedvolle geluidsplinters. Zo opent Marriages, een vrijage van Marc Hellner. Zijn muzikale stamboom begint bij het duo Pulseprogramming en gaat via Laltra naar dit solodebuut. De openingstune was veelbelovend, het vervolg verbluffend. Vorige maand zetten we ons geld in op Guido Möbius, nu is het de beurt aan Hellner. Vinger aan de pols en luisteren. Producers Joshua Eustis en Charles Cooper, of Telefon Tel Aviv, zijn het meest prominent aanwezig in de nummers waar Hellner zijn stem verheft. Het gaat echter niet om een kopie van Telefon Tel Aviv. Hellner staat duidelijk op eigen benen. De instrumentale nummers zijn veel minder digitaal beïnvloed. In de plaats van elektronica heersen hier de akoestische instrumenten (gitaar, cello, viool en piano). De grens blijft vaag, maar vaak zijn deze instrumentale nummers meer mijmerend, niet zo bewegelijk als de gezongen nummers. Restaurantjazz, of post-rock voor de betere oren dus. De muzikanten die Hellner wist te strikken voor het inspelen van dit schijfje verklaren misschien de kwaliteit: John Herndon (ook actief in Tortoise) en Fred Lonberg-Holm van Boxhead Ensemble om er een paar te noemen. Marriages is dus een meer dan goede plaat die een muzikant met een eigen gezicht en karakter laat horen. Een album dat zowel (post)rockend als vaag dansbaar is en waar je heerlijk op kan dromen.