Patrick Stevens merkt in de inlay van (G.O.D) Once Again terecht op dat dit zijn eerste album is voor een Antwerps label. Dat is inderdaad frappant want de man draait al een poos mee en maakt vooral het mooie weer op het uitstekende Duitse label Ant-Zen. Noise, woeste breakbeats en veelvuldige dirigistische samples uit oorlogs- en science fictionfilms vormen ook deze keer weer de aanvalswapens voor Stevens missie. In die zin is er niets veranderd in vergelijking met voorganger Dark Skies Over Planet E. Hypnoskull blijft vooralsnog de patser van de Belgische progressieve industrial. Hij heeft de branie, het lef en de experimenteerdrift van de punk. Nu nog wat meer schaven aan de nummers, meer variatie en knippen in de samples. Vooral dat goedkoop trucje met die stemsamples begint na verloop van tijd danig op de zenuwen en lachspieren te werken. Niet zijn beste release, kortom.
Loss (Daniel J. Fox Jr.) is de nieuwste aanwinst van Spectre en I Kill Everything ontgoochelt niet. Integendeel, deze Amerikaan weet zijn gruizige, door distortion gekenmerkte noise zodanig te doseren dat het nergens stoort. Tegelijkertijd gooit hij er intrigerende soundscapes bovenop die de cd uitermate verteerbaar maken. Ook voor hen die zich doorgaans niet wagen aan een dieet van power electronics, industrial en harde electro. Zingen doet hij, volgens de regels van het genre, uiteraard door een stemvervormer, maar dat neemt niet weg dat I Kill Everything bij momenten -door de combinatie van desolate sfeerschepping en een melodische, sterk emotionele ondertoon-
zelfs naar pop neigt. Een extreme variant weliswaar, maar niettemin pop. Met voorsprong één van de beste releases op Spectre ooit. (www.inner-demons.net)
Voor Kraken (de Belgen Ricardo Gomez en Joris Vermost) ditmaal geen nautisch conceptalbum, maar een dubbelcd vol claustrofobische drones. (Aquanaut en Förlisa verschenen eerder op het op water gerichte sublabel Nautilus; Amore simpelweg op Spectre.) Vreemde samples (onder andere van een Franstalige Afrikaanse die een boom opzet over aids) op het eerste deel duwen de 7 tracks in een surrealistische richting. Tegelijkertijd wordt het geheel ook weer menselijk, organisch, speels. Dat zorgt voor markante contrasten met de ijle, onheilspellende context. Het gebrek aan focus en scherpte dat zich soms manifesteert tijdens de eerste helft, wordt ruimschoots gecompenseerd door de tweede cd die grotendeels bestaat uit één lange, spannende rit (circa 70) naar het onderbewuste. Amore is een prima dubbelaar. Hun vinyldebuut Aquanaut evenaren, zit er evenwel deze ook keer niet in.