Wars van trends en hypes gaat de Engelse band The Telescopes nog steeds voor hun psychedelische sound. Sinds 1986 hullen zij zich in een nevel Hollandse dampen, maar enkel Stephen Lawrie en Jo Doran houden dat nog vol. Al is het intussen allemaal nog wat hallucinanter geworden. Ze startten aanvankelijk als volgelingen van The Jesus And Mary Chain en deelden in hun begindagen een singelkant met Loop. Over één van hun recentere platen praten we in voetbaltermen in de trend van, uit een voorzet van My Bloody Valentine die aangedragen werd door The Stooges kopt men loeihard binnen. Deze nieuwe cd # 4 gaat nog wat verder. De white noise overheerst en wordt aangevuld met moderne drones en slowcore en bevat een overdonderend geheel van ondefinieerbare ingespeelde geluiden afkomstig van instrumenten zoals dictafoon, audio loops, old leather sofa played with mallets, hand held battery operated fan-string & pick up manipulations, fluisteren, brush on chees grater en zo verder. Waaruit u al kan opmaken dat The Telescopes niet zo maar een indie groepje is. Nee, zij creëren een vrij unieke geluidspoel die bij momenten zwaar psychedelisch is. Een schimmige en onduidelijke geluidsbrij waar toch steeds een goede melodie of aanstekelijk ritme in te traceren is. Ook is er voldoende afwisseling en staan tussen de mistige geluidsmoerassen ook gewoon mooie trage luisterliedjes. Je zou kunnen stellen dat deze plaat verder gaat daar waar het magistrale Songs For A Dead Pilot van Low stopt. Kortom, zwaar overstuurde en tussen noise en drones geplette psychedelische slowcore.