Experimenteel gitarist Oren Ambarchi heeft de ambitie om zijn instrument van alle overbodigheid te ontdoen. Gitaarklanken worden geminimaliseerd en uitgerokken, tot er enkel pulsaties overblijven die nauwelijks nog iets gemeen hebben met het basisgeluid. We vinden hem dus aan het andere eind van het spectrum van oorverdovende labelgenoten als SunnO))) of Earth. Maar tegengestelden durven elkaar wel eens aantrekken, en het eindresultaat is in beide gevallen een drone. Deze cd heruitgave (oorspronkelijk was Triste een gelimiteerde lp) rekt minimale akkoorden uit tot er een manipuleerbare dreun ontstaat, die af en toe een melodieuze echo van de oorspronkelijke toon prijsgeeft. Het ingehouden gepluk evolueert tot krakende en pruttelende geluidspartikels waarin nog nauwelijks een snaarinstrument te herkennen valt. Natuurlijk spelen ook nevengeluiden en stiltes een rol. Het is een kwestie van tijd vooraleer de man de aanslag van één snaar uitrekt tot een vibratie van tachtig minuten. Nadien is enkel de stilte nog dienstig als overtreffende trap. Minimale doem voor avontuurlijke stoners.