Na een schier eindeloze reeks optredens en live-albums, doken Dave Matthews en zijn kompanen de studio in om hun zesde album in te blikken. ‘Stand Up’ valt bij de eerste beluistering meteen door de mand. Op zich kan de opener ‘Dreamgirl’ – een ontspannen ballade – er nog mee door, maar vanaf het tweede nummer gaat de kwaliteit van de plaat onverbiddelijk de dieperik in, om er nooit meer uit te geraken. In de hier gepresenteerde matte-rock-zonder-scherpe-randjes klinken zelfs muffe r ‘n b-invloeden door. Die richtingsverandering is de bedenkelijke merite van producer Mark Batson, vooral bekendheid genietend als producer van (help!) Beyoncé en Seal. Die uitgekiende doch jammerlijk gefaalde marketingzet om de stuurloze Dave Matthews Band nieuw leven in te blazen, faalt en fnuikt de sound. Enerzijds doet de met r ‘n b-invloeden gekruide rock kunstmatig aan (luister b.v. eens naar de opvallende, veel te hard naar voren gemixte synths op ‘American Baby’); anderzijds is het uitgangsmateriaal domweg te zwak: nummertjes teren op zoutloze riffs, minutenlang herhaald. Dave Matthews zingt met een onvervalste grungestem zodat de op zich al merkwaardige sound nóg vreemder en gedateerder overkomt. Ach, de Dave Matthews Band is gewoon het oude opaatje van de rock: zeurderig, uitgeblust en tandeloos.