Het is zonneklaar: The Claudia Quintet koppelt op haar jongste plaat ‘Semi-Formal’ jazz aan de verworvenheden van hedendaagse muziek. Tel daarbij nog de aparte instrumentatie op – die dankzij het gebruik van accordeon bij momenten een beetje doet denken aan Nimal – en je bekomt een origineel geluid, een aparte grondslag voor de eigen composities. Bij een eerste beluistering valt meteen op dat de nummers doorweven zijn met respect voor de compositietechnieken van minimal music; meer bepaald refereert het kwintet regelmatig naar genre-exponent Steve Reich. Zo is bijvoorbeeld een vaak gehanteerd stijlfiguur het door elkaar laten spelen van verschillende instrumenten die elk apart korte, repetitieve maten langzaam laten evolueren. Voeg daarbij de opvallende klank van de vibrafoon en je bent niet zo gek ver van Reichs jongste werkstuk ‘Three Tales’. Gelukkig stopt het voor The Claudia Quintet niet bij een imitatie van haar inspiratiebron, maar zoekt het vijftal verder. Aldus krijgen improvisaties ademruimte om de, inderdaad, semi-formele muziekstukjes te voorzien van spontaniteit. De viriel bespeelde drums en akoestische bas leunen daarbij richting postrock. Een prima plaat, die wel met de nodige aandacht geconsumeerd dient te worden. De nummers vragen een intellectuele inspanning en laten zich niet grijpen bij louter vrijblijvende achtergrondbeluisteringen.