Het is weer herfst, dat betekent meteen ook dat de paddestoelen weer rijkelijk bovengronds verschijnen en ook paddos tussen de koeienvlaaien uitkomen. Het is het ideale moment voor een geïnspireerd schijfje boordevol spacerock in het straatje van Hawkwind en Ozric Tentacles. De titels van de nummers en de plaat, de bandnaam, het hoesje, alles aan deze release straalt heelal, ruimte en vooral zwervende psychedelica uit. Met leden uit bands als Star Nation, Quarkspace, Architectural Metaphor, Sun Machine en Blaah verwondert dat ook niet natuurlijk. De bezetting per nummer varieert, gaande van een trio tot een klein orkest van acht van de negen deelnemers. Gelukkig voor ons klinkt de plaat daardoor helemaal niet als een samenraapsel maar wel als een coherent geheel waarop het aangenaam wegzweven is. Space is the place en voor de duur van deze cd zijn we daar blij mee. Porcupine Tree is nog steeds actief en bestaat ook nu nog voornamelijk uit Steven Wilson, die zowel boegbeeld, ideeënleverancier als psychedelisch genie wordt genoemd. Up The Downstair, het tweede album van Porcupine Tree, kwam oorspronkelijk uit in 1993 in wat toen nog een echt soloproject van Wilson was. Latere bandleden als Richard Barbieri en Colin Edwin zijn al present in wat zowel als een verderzetting van het debuut mag worden gezien en als een diepere exploratie door middel van lange instrumentale stukken van een dansbare versie van spacerock. Barbieris donkere synths leggen de basis voor de bassen van Colin en het gitaarwerk van Wilson. Op het originele album was alleen een drumcomputer te horen. Wilson besloot de tracks opnieuw te masteren en er echt drumwerk van huidig Porcupine Tree-lid Gavin Harrison aan toe te voegen. Het geluid van de nummers werd helemaal opgepoetst en aan de huidige maatstaven aangepast, niet in het minst om geen discrepantie met het drumwerk te krijgen. De tweede plaat van dit dubbelalbum bevat de vijf nummers van het nog nauwelijks te verkrijgen Staircase Infinities. Die nummers waren oorspronkelijk eveneens bedoeld voor Up The Downstair, zodat de plaat er nu eindelijk is zoals Wilson ze altijd al heeft willen uitbrengen. Voer voor echte fans dus, die de kronkels van het brein van Wilson als een welkome afwisseling zien voor hun eigen warhoofdigheid.