Meer dan vijfentwintig jaar de planeet rondtoeren: het is niet veel bands gegeven. Demented Are Go uit het Engelse Cardiff, nog steeds onder de vakkundige leiding van brulboei Sparky, doen het wel, en dan nog uit pure overtuiging! Na vijf jaar relatieve stilte komt de band met een vernieuwde line-up én een supervette, ultraswingende psychobillyplaat op de proppen, die onmiddellijk een brede smile op onze smoel weet te toveren. Hun geflirt met zombies, vampiers, graven, lijken, hotrods en zo nog wat guur spul staat de resem supertracks op deze plaat nergens in de weg. Wie niet beter weet en niet echt naar de teksten luistert, zou godbetert nog welgezind en monter worden van deze Hellbilly Storm. Alles zit geheid perfect, zowel door de typische stem van Sparky als het gedreven spel van de vier muzikanten. Oude rotten in het vak die weten van aanpakken en eeuwig jong blijven, zo mogen er meer zijn als. Nu Reverend Horton Heat zich in de kerstmuziek heeft gegooid (We Three Kings), is dit schijfje meer dan welkom. Adam West profileert zich eerder als working class punkrocker, maar dat vinden wij in zijn geval de goeie keuze. Het kwartet onder leiding van Jake Starr werd halfweg de jaren 1990 geformeerd en heeft sindsdien een immense hoop releases op zijn naam staan, in die mate dat het label voor een discografie verwijst naar de bandsite met de notificatie: too much. Veel vernieuwing hoef je van deze band niet te verwachten. Punkrock zoals het hoort te klinken, dat wel, stevige rock-n-roll zoals het live het beste tot zijn recht komt, in de stijl van Zeke, Electric Frankenstein, Supersuckers voor ze countrylullen werden en ook wel Candy Snatchers. Punkrockfans weten hiermee genoeg. Genieten maar. (www.peoplelikeyou.de) Het uit Chicago afkomstige Cougars heeft wellicht onze recensie naar aanleiding van hun voorgaande minialbum Manhandler gelezen, want onze kritiek op de nogal irriterende, op de voorgrond tredende blazers, heeft effect gehad. Op deze tweede volledige cd gebruikt het octet nog steeds blazers, saxofoon en trompet, maar past die functioneler toe, waardoor de irritatiegrens nergens wordt overschreden. Integendeel, op deze plaat passen ze perfect binnen het noiserockplaatje waarbinnen de band opereert. Steve Albini draaide dit keer aan de knoppen. Misschien is hij er wel mee de oorzaak van dat Cougars eindelijk het geluid op de band heeft gekregen dat ze wilden. We blijven verder bij onze mening: Amphetamine Reptile zou trots geweest zijn op deze band, die met Jesus Lizard en Mule om de kroon zouden hebben gevochten, mochten die bands nog actief zijn. Vroegere Cougarsplaten haalden na het schrijven van een recensie nooit meer de cdlader, deze is er met geen stokken uit te krijgen. Gooi ze met Oxes op een podium en de gensters vliegen er af. (www.GoKartRecords.de) Net zo maniakaal als Cougars is So I Had To Shoot Him. Sinds 1995 maken ze New York onveilig, maar pas nu verschijnt hun eerste volledige cd. Gooi Blondie in de mixer met The Locust, Today Is The Day en het ondergewaardeerde Ambush en u verkaart ons net zo geflipt als de makers van dit schijfje. De mix van namen lijkt op papier ongeloofwaardig, maar leg u oor te luister en geloof. Wat frontvrouw Libby Schaub aka Contessa Von Bismarck uit haar strot krijgt: het is niet te geloven. Blastpop noemt de band zelf zijn muziek, en ver ernaast zitten ze zeker niet. Cadavertising bijvoorbeeld begint als Pixies, gaat verder als Velocity Girl om kort erna een potje Napalm Death-grind te plegen, waarna Debbie Harry voorbijkomt, en dat allemaal telkens gedurende een dertigtal seconden of gewoon alles door elkaar. Het verwondert dan ook niet dat de meest gehoorde opmerking over dit helse kwintet luidt: What the fucking hell is that. Een pareltje.