Ooit werd gevreesd dat de machines ons leven zouden overnemen. Ook alle creativiteit zou ten onder gaan in het mechanisch geweld. Kraftwerk melkte dit idee op prachtige wijze uit. Pierre Bastien doet het op kleinere schaal. Hij heeft de Meccano (wie kent het nog?) aan het werk gezet om hem te helpen bij zijn muziek. De legendarische Fransoos laat middels Meccanomachientjes enkele instrumenten bespelen. Via kundig plakwerk en het gebruik van zelf bespeelde instrumenten vervaardigt hij zijn muziek. Bastien leidt zijn muzikantloze orkest Mecanium al sinds 1986. In de jaren 1990 kreeg hij bijval uit de elektronische hoek. Rephlex, het label van de man die zijn laptop ooit het werk voor hem liet doen, heeft Bastien in haar armen gesloten. De muziek is lang niet zo moeilijk toegankelijk als het concept doet vermoeden. Zo fladdert er gemakkelijk een Raymond Scott-trompetje voorbij en is de melodielijn heel netjes gefaseerd. Wat er verder op de achtergrond ratelt, trommelt en krast, is dan alleen nog maar een welkome aanvulling. Zo klinkt dit album ook, een welkome aanvulling op de al zo mooie catalogus van Rephlex.