Vanaf de eerste zangtonen van Piana weet men het al; die Naoko Sasaki is vast zo’n schattig Japans meiske dat schuchter zwelgt in de zelfkastijding van haar persoonlijke ervaringen en genegenheid moet gegeven worden door u hoogstpersoonlijk. Droomscenario’s verschijnen uit het niets en de beelden roepen vanwege de wazige kwaliteit verdachte diagnoses aan glaucoma op. De wolk ploft uiteen wanneer men zich bewust wordt dat het een kussen liefkozend aan het omhelzen is. Schaamte en onzekerheid volgt, de harde platte hand op de eigen rechterwang ook. Snapoutofit! Wat valt hier nu te snappen, Japans is ons nooit geleerd op school en wij kunnen het meiske toch echt geen troost bieden. Dan maar analyseren op de bekende manier van loshangende vergelijkingen. Een denkbeeldige Tujiko Noriko, Múm, Colleen en Twine hebben allemaal iets met elkaar te maken in dit samengesmede geluidsverhaal en volgt het in 2003 verschenen ‘Snow Bird’ op. Sinds Happy een dochterlabel is van 12K, is het goed mogelijk dat Taylor Deupree de mastering voor zijn rekening genomen heeft en er zo meer focus gegeven is aan de achtergrond geluiden. Tikjes, kraakjes en knispers vervullen de sfeer met levendigheid terwijl de instrumenten en zang hun eigen taak vervullen. In een onbewaakt moment wordt men al snel meegevoerd door elk van deze rustgevende lagen. Voor elk wat wils bij de kamillethee in de avonduren.