Eerder toevallig kwamen wij op het spoor van de Julie Mittens, wier lof uitbundig wordt bezongen door onder meer journalist David Keenan, zowel in The Wire als op de paginas van zijn webshop Volcanic Tongue. Na beluistering van deze cds zijn ook wij verkocht. In weerwil van de lieflijke groepsnaam staat dit Hollandse trio voor withete instrumentale freerock. De snerpende improvnoise van het brutale powerduo Ascension, de eerste Fushitsusha-meesterwerken en Caspar Brötzmanns Massaker tollen door ons hoofd, op zoek naar een houvast. Bindmiddel tussen de drie was hun gezamenlijke voorliefde voor het roemruchte, furieuze Olatunji-concert, de krakkemikkige registratie van John Coltranes laatste wapenfeit. De Julie Mittens zijn rock naar vorm, maar vrij in geest. Op het eerste gehoor bevatten deze ultraheftige, ruw op band gezette livebrokken de soundtrack bij de chaostheorie. Stukken lijken soms te beginnen en eindigen in medias res, de kolossale feedbackorgieën slaan de luisteraar met verstomming. Met verzengende vlammen gitaarlawaai eist Aart-Jan Schakenbos de hoofdrol op als de Kawabata van de Lage Landen. Hun titelloze tracks klinken geïmproviseerd maar niet gratuit, zwaar en traag maar nooit log. Bassist Michel van Dam en drummer Leo Fabriek lijken veroordeeld tot een achterhoedegevecht, maar tonen gaandeweg ook hun tanden via roestige grooves of metronomische ritmiek. Deze cds verschijnen voorlopig in eigen beheer, het Italiaanse vinylhuis QBICO heeft voor 2006 een lp-versie gepland van de opname uit 2003. In een wereld waar iedereen, weliswaar terecht, de jongens van Lightning Bolt met superlatieven overlaadt, moet ook voor deze minstens even excellente noise-exorcisten een plaatsje te vinden zijn. Bovendien uitermate geschikt om minder avontuurlijke familieleden in stijl het huis uit te jagen na de eindejaarsverplichtingen.