Wat gaan we doen vanavond? Wordt het rustig chillen, rocken, dansen of lopen we weer verloren in de drank en gaan zwaar psychedelisch uit de bocht? Met The Man Who Ate The Man van het Britse elektronica duo Matt Huish Saunders en John Hanson kunnen we alle kanten op. Collaboreren met mensen uit verschillende scenes zorgen voor telkens een frisse insteek in de elektronica van Magnéphone. Zo zijn er samenwerkingen met artiesten uit de Schotse singer songwriter en folk scene zoals King Creosote, James Yorkstone en HMS Ginaforce en regelrecht rockende artiesten zoals Kim en Kelley Deal. Deze laatste twee werken mee op Kels Vintage Thought een echte electro-rock kraker, andere opmerkelijke songs zijn de door tegendraadse percussie gedreven gebrekkige dance track Bennys Insobriety met een opvallend folk intermetzzo, gedurft en knap. Verder zijn er flarden shoegazer verwerkt, zoals in het op gelaagde gitaardistortie drijvende The Only Witching Youll Be Doing. Vaste waarde is het duo elektronica die aan de ene kant het ongewone en wat tegendraadse van Matmos heeft, en aan de andere kant het dromerige van Boards Of Canada. De New Yorker P.G. Six doet mee op Motion G de meest abstracte track van het album. Deze P.G. Six doet ook mee op het nieuwe album van de violiste Samara Lubelski. Naast PG Six werkte er nog een indrukwekkende lijst collegas mee zoals, Cynthia Nelson (Retsin), Hamish Kilgoer (The Clean) en Christian Frederickson (Rachels) en nu hebben we nog maar een kwart van de indrukwekkende lijst vermeld. Lubelski zelf is ook geen onbeschreven blad in de New Yorkse scene, ze speel(de) in The Sonora Pine, Hall Of Fame en Jackie O-Motherfucker . Met zoveel mensen die meewerken op Spectacular Of Passages had het een onsamenhangend geheel kunnen worden. Maar Samara weet er duidelijk haar stempel op te drukken, dit mede door haar eigen stemgeluid, zacht en wat hees, die verdoken zit in de fijne geluidspoel. De basis van de song is vaak een mooie akoestische gitaar melodie. Maar dan worden er lagen bovenopgelegd zodat je een lappendeken van geluid krijgt. Een warm en aangenaam nest waar het aangenaam toeven is. Alles is akoestisch waardoor je al snel geneigd ben weer die hippe term folk boven te halen. Maar wij zijn toch meer geneigd dit te zien als aangenaam psychedelisch gekruist met de rijke popplaat Eureka van Orourke, met als minpunt dat de vokalen wat te veel op de achtergrond geraakt zijn in de eindmix en zo zeer moeilijk te verstaan zijn.