Sleutelwoorden voor deze cds zijn enthousiasme, speels, meisjes, eigenzinnig, en opgewekt. Een combinatie die niet veel cds rijk zijn die in Gonzo besproken worden. Dus ga even zitten voor eens wat anders. Au Revoir Simone is de vleesgeworden droom van twee New Yorkse dames, Erika Forster (keyboards & vocale) en Annie Hart (keyboards & vocale). Die droom was het spelen in een synthesizerband en samen met Heather DAngelo (drummachines, keyboard & vocale) is dit nu een feit. De gedachte alleen al, synthesizers, die linken we meestal nog steeds aan foute jaren 1980 kitscherige pop. Maar Au Revoir Simone gaan met dit gegeven inventief om. Hun meisjesstemmen klinken opgewekt en naïef en dat werkt goed. Vooral in de songs die een rudimentair jaren tachtig geluid (denk aan de Casio) koppelen aan hedendaags opgewekte disco. Het geheel komt heel ontspannen en onbezorgd over maar is soms ook serieus zelfs neerslachtig of kabbelend tevreden. Maar Verses of Comfort, Assurance & Salvation is vooral altijd herkenbaar. Een cd waar je voor moet open staan en die niet elk moment van de dag werkt maar als je het aankan en de moment is daar is plezier gegarandeerd. Bij In Case We Die van Architecture In Helsinki moeten er minder voorwaarden voldaan worden al gelden de sleutelwoorden waarmee de recensie opende hier ook. Hun mix van retro en heden bulkt ook van het jeugdig enthousiasme. Maar bij AIH geen verkeerde jaren tachtig invloeden, zij vertrekken vaak van springerige indierock of high school punk. Maar slechts in één nummer komt de elektrische gitaar en echte drums van pas en dan nog niet in hetzelfde nummer. Verder bedient men zich van een batterij instrumenten die meestal gebruikt worden om de treurigste sad core te begeleiden, Tuba, Violen, cello, fluit, bas, sitar, xylofoon, melodica, vibrafoon, ea. De leider van deze Australische achtkoppige bende zette zijn eerste stappen in de muziek via de indie rock waarna hij zich bekeerde tot folk. In Case We Die verveelt dan ook geen minuut. We moeten steeds denken aan die Canadesen van P:ano die ook een schizofrene mix maken van rock en folk en alles wat ertussen zit. Maar het woord vergelijkingen mag je niet gebruiken, raakvlakken is beter. Er bereiken ons meer en meer veelkoppige projecten die niet vervaard zijn van een instrumentje meer of minder en die een brug trachten te slagen tussen folk en de pop en rock muziek. AIH neemt hier een aparte plaats in omdat de folk bij hen een aanleiding is om eens vanuit een ander idee te vertrekken en toch uit te komen bij aanstekelijke indierock die dan natuurlijk zeer onorthodox klinkt. Deze twee zeer eigenzinnige schijfjes zijn zeker zeer toegankelijk en het enthousiasme druipt er bij beide af toch heeft AIH net iets meer ballen.