Zeggen dat Mike Ladd een buitenbeentje is in het hiphop-werldje is open
deuren intrappen. De man (die we ook kennen onder zijn pseudoniemen
Infesticons, Majesticons…) is naast een begaafde dichter/mc ook een
damn goeie producer, en met ‘Father Divine’ heeft hij wellicht zijn
vetste plaat tot op heden afgeleverd waarop dub, punk, electro en soul
met het grootste gemak gemixt worden tot iets wat past in het
hiphop-universum van Ladd. De plaat starte als project om de originele
cassette-sound van het ROIR-label (Bad brains, Suicide, dub, punk) te
kunnen vastleggen, en gleed daarna wat af tot een conceptalbum rond de
cultfiguur Father Divine die in de jaren 1930 in Brooklyn ronddoolde en
daht dat hij God was.
Voor ‘Father Divine’ verzamelde Ladd een heuse band rond zich met onder
meer High Priest (Anti Pop Consortium) op toetsen, Jaleel Bunton (TV On Radio) op gitaar en Badawi op percussie. Voorts is er de mysterieuze spaans-franse electronica-maestro Gymkhana die voor alle tracks productie- en auteurs-credits krijgt.
Op de plaat staan dankzij die nogal wat instrumentals: het epische
‘Crooner Island’ dat begint als een tribal dub (die de oude ROIR sound
weer oproept) en later overgaat in een pompende electro-track inclusief
digitale handclaps. ‘Water Bomb’ klinkt als iets van Bad Brains anno
1982. Op tracks als ‘Awful Raw’, die hevig heen en weer swingt tussen
een repetitief bhangra refreintje en springerige synths, laat Mike Ladd
zich dan weer van zijn beste kant horen. En op ‘Murder Girls’ gaat hij
falsetto-gewijs de competitie aan met Prince.
‘Father Divine’ staat bol leuke tracks en fijne vondsten, en die halen
de overhand op de paar zwakke momenten die de plaat kent.