Tristeza worstelde lang met het verlies van Jimmy Lavelle die de band inruilde voor zijn eigen en redelijk succesvolle Album Leaf soloproject. Na het bescheiden succes van Dream Signals in Full Circles (2000) was de impasse daar en leek de inspiratie zoek. De remixplaat Mixed Signals die twee jaar later verscheen tekende eerder wanhoop dan vitaliteit, Tristeza in de remixer door onder andere Belgisch eigen Styrofoam. Het resultaat was als de titel: verward. Toch strompelden ze moedig door en in plaats van langzaam en stilletjes weg te kwijnen in een postrock-hoekje vormde zich tijdens tours en in hun Mexicaanse studio een nieuw geluid. March of the White Lies is het tijdsdocument dat daarbij hoort. Opnames van recente concerten, indertijd uitgebracht op een tour cd-r getiteld March of the White Lines. De uitgesponnen gitaarpassages van voorheen zijn grotendeels ingeruild voor dubby ambientscapes, flinterdunne snaredrums en een Twin Peaks-sfeertje. Je zou het IDM door en voor postrockers kunnen noemen al gaat het donkere sfeertje ook vaak richting Portishead zonder vocalen. Een nieuwe weg dus maar of ik hier tevreden mee ben, ik wacht even op de echte langspeler met dat oordeel. Voordeel van de twijfel dan maar?