The Mars Volta – twee platen ver in hun carrière – hebben een liveplaat opgenomen. Nu ja, liveplaat: een at the Budokan is het amper geworden. Nergens valt een verwijzing terug te vinden naar wat waar is opgenomen, er zitten veldopnamen tussen de echte livefragmenten gemixt en de publieksparticipatie – als die er al was, want tenzij het publiek heeft doorgestudeerd valt er niet veel te participeren aan een Mars Volta-concert – is bovendien netjes naar de achtergrond gemixt. Veelbelovend concept, maar jammer genoeg heeft The Mars Volta ons nergens méé. Misschien was dit live wél fantastisch, maar wij zitten driekwart van de tijd te checken hoe lang het nog mag duren tot het volgende nummer aanvat. En wanneer dat dan eindelijk het geval is, krijgen we méér, nog minder gestructureerd geschreeuw. Wij moéten niet per sé popsongs – geef ons Wolf Eyes op elk moment van de dag – maar laat het asjeblief érgens naartoe gaan. Misschien hebben wij niet de juiste dingen geslikt, maar we horen vooral een collectie uitgemolken intros en gitaarsolos van een groep die ofwel niet goed uit het beschikbare materiaal gekozen heeft, ofwel volledig is doorgeslagen. O, hebben we al gezegd dat de hoes spuuglelijk is? Gelukkig komt er ook goéd nieuws van het Mars Volta-front: de in september afgewerkte soloplaat van Omar Rodriguez ligt ook al in de winkel. En dit is veel meer spek naar onze bek wegens een pak overzichtelijker – drie kwartier muziek verdeeld over vijf nummers, waarvan we er minstens vier heel goed vinden. Al bij het lezen van de eerste titel – een ode aan Ed van der Elsken – lag onze objectiviteit aan diggelen. Onze favoriete geschifte fotograaf-filmer – alsook vechtjas – ever, godverdomme, geëerd door een Texaanse Latino! We horen minimale electronische percussie die van ver een beetje aan Moondog doet denken en op één of andere manier kunnen we ons voorstellen dat van der Elsken hierop een anarchistisch dansje zou plegen mocht hij zich in één of ander hiernamaals bevinden. Eén track verder – Regenbogen stelen van Prostituees: uitbundige, bijna ouderwets tegen de maat in swingende jazzrock – denk aan Motorpsycho met blazers en orgel die nog eens duchtig loos gaan. Het is u ook al opgevallen dat de titels in het Nederlandsch zijn? Ons ook, maar los van het feit dat dit is opgenomen in Amsterdam hebben we het gissen naar dieperliggende redenen. Misschien is het wel gewoon lollig bedoeld. Jacob van Lennepkade is een zeventien minuten durend excuus voor Rodriguez solos en meteen ons minst favoriete nummer. We zijn ergens halverwege de tel kwijtgeraakt, en toen hadden Adrian Terrazas (saxofoon) en Rodriguez samen al meer dan 1300 noten bij elkaar gesoleerd, maar op de laatste John Frusciante raakte Rodriguez ons méér met een héél klein beetje feedback dat héél erg naar de achtergrond gemixt was. En toch weet de kopersectie ons naar het einde toe weer bij de les te krijgen. Afsluiter Spookrijden op het Fietspad start als een prima soundtrack bij een policier uit de jaren 1970 – véél blazers, véél congas, véél vaart – maar ontaardt spoedig in iets dat u maar beter skipt als u ook maar een héél klein beetje aanleg voor psychose heeft. Wij vinden het echter helemaal super. En als u ons nu wil excuseren gaan we een beetje krijsen naar de kerstshoppers op de Meir. O ja, Cedric Bixler (de krijser van de liveplaat) mag ook meedoen: hij bespeelt de tamboerijn op Jacob van Lennepkade.