Devin Townsend is een man met twee gezichten. Als en met Strapping Young Lad drijft hij zijn innerlijke duivels uit en om te bekomen van dat agressief metalgeweld is er de Devin Townsend Band. Het ene project triggert daarbij het andere. Tijdens de opnames van het laatste SYL album (Alien) is hij zo diep moeten gaan dat Synchestra wel anders moest klinken. The Devin Townsend Band is met andere woorden de antithese van SYL. En nu Synchestra er is, kan er opnieuw worden nagedacht over een volgend SYL hoofdstuk. Townsend zelf houdt het midden tussen een hyperactieve workaholic, een maniakale gitaarvirtuoos en een emotioneel losgeslagen gek. Maar wel met de status van een metalgod. Net als de ideeën in zijn hoofd pingpongt de muziek op Synchestra alle kanten tegelijk uit. Bombastische, door vette synths ingesmeerde cybermetal wordt zonder enige moeite afgewisseld met theatrale (power)pop à la Queen. Akoestische intros gaan over in thrash met Slayersignatuur, terwijl even verder flarden country (Triumph met een gastrol voor gitaartovenaar en voormalige broodheer Steve Vai) en zelfs opzwepende zigeunerpolka (Vampolka) opduiken. Progressieve hardrock, ten slotte, gaat hand in hand met industriële metal en als uitsmijter is er een titelloos bonusnummer waarop Townsend The Darkness laat horen hoe het moet. Dit album een avontuurlijk epos noemen, is het understatement van het jaar.