Hoewel hun albums enkel in peperdure, semi-officële Japanse versies circuleren, was het verraderlijk getitelde The Pop Group samen met Public Image Limited verantwoordelijk voor de meest verpletterende muziek uit het Britse postpunk-strijdperk: een pandemonium van vlijmscherpe rock en militante boodschappen, versneden tot verschroeiende collages met een stevige portie funk en dub. Uit de assen van dit apocalyptische geweld groeiden enkele groepjes die de basis zouden leggen voor het Bristolgeluid. Zanger Mark Stewart maakte met zijn Mafia paranoïde funknoise en ging onder meer in zee met On-U Sound dubmeester Adrian Sherwoord. De minst harkerige wavers waagden wel eens een danspasje op de muziek van Pigbag, het exuberante popgroepje rond bassist Simon Underwood. Gitarist Gareth Sager tekende met o.a. de piepjonge Neneh Cherry voor de vrolijke chaos van Rip, Rig And Panic. Laatste in de rij is het minder bekende Maxium Joy, het post-Pop Group vehikel van gitarist Jon Waddington. Funkritmiek is ook hier de rode draad. Deze compilatie herneemt de singles en voegt daar enige albumtracks aan toe. Holle drums en stevige baslijnen worden opgevuld met die typische springerige gitaartjes en hier en daar wat spaarzame blazers. De iele, gescandeerde vrouwelijke vocalen wegen net iets te licht om zich te meten met tijdgenotes als Au Pairs. Hun nummers zijn positiever van toon, ver van de doemzwangere profetieën van The Pop Group. Klapper blijft het ondergrondhitje ‘Stretch’, terwijl het aan Liquid Liquid herinnerende Building Bridges ook duchtig danspotentieel bezit. Wanneer Sherwood en Nellee Hooper, bekend van het dj-collectief Wild Bunch (broedplaats van Massive Attack), zich gaan bemoeien, zit Maximum Joy niet ver uit de buurt van de avantdisco van het Ze-label. Al geruime tijd circuleren geruchten over een officiële, digitale herziening van het oeuvre van The Pop Group. Tot dan kunnen wij onze honger stillen met deze aangenaam weghappende snack.