De ingebeelde film speelt zich op de binnenkant van onze oogleden af, al tracht de soundtrackmaker ons een zetje in de goeie richting te geven met een visueel prikkelende verpakking. De mini elpeehoes bevat een set kunstzinnige fotokaarten met beeltenissen van een Japans meisje, architecturale stillevens, en verhaalflarden over versleten broekzakken en witte hitte. Muzikaal trekt het Japanse doemtrio Boris alle registers open en toont zich meesterlijk in zowat elk gitaargenre. Van verdrietige akkoorden over postrock en drones tot psychedelische geluidsmuren: Boris imponeert! Ook de releaseomstandigheden ademen zelfzekerheid. Zo verschillen twee vinylversies inhoudelijk van de cd, en is deze gelimiteerde (duizend stuks) Braziliaanse uitgave afwijkend van de Japanse, kwestie van onze oogleden/oorschelpen viervoudig te prikkelen. Als de drie Borisgitaren Noisegod Merzbow (opnieuw) ontmoeten, grijpen we instinctief naar onze veiligheidsgordel. Dit keer zijn we echter te voorzichtig. De cd Sun Baked Snow Cave verdooft ons een dik uur met zeer minimaal snarengepluk en giftig achtergrondgesis. Zoals verwacht zwelt het geluid langzaam aan tot een krachtige noisedrone die bijzonder traag uitdooft in stervend gitaargetokkel. Indien we deze cd hadden besproken zonder hem vooraf te beluisteren had deze review er nauwelijks anders uitgezien. Denk drie Japanse gitaristen die op een strand ingetogen improviseren. Hun lawaaierige landgenoot verstoort de set door met zijn straaljager voorbij te vliegen. De jet wordt vertraagd en uitgerokken tot veertig minuten, en een akoestische gitaar (sommigen gokken op één snaaraanslag) doet de rest. Een geslaagde release hoeft niet altijd verrassend te zijn, en een verrassende release is niet altijd geslaagd.