Op de concertflyers naar aanleiding van hun Belgische show afgelopen november werd The Psychic Paramount aangekondigd met de referenties Laddio Bolocko, Comets On Fire en Acid Mothers Temple als lokmiddel. Maar daar hadden even goed This Heat of Circle bij gemogen. Het Amerikaanse trio was er in de eerste plaats om hun debuutalbum Gamelan Into The Mink Supernatural (No Quarter) te promoten, maar tijdens hun verschroeiende set werd duidelijk dat de ware essentie van de band enkel op een podium naar boven komt. The Psychic Paramount ontstond samen met Electric Turn To Me uit de as van Laddio Bolocko, een band die op een volstrekt unieke manier gecompliceerde noise wist te koppelen aan psychedelische progrock en gemuteerde krautrock. Terwijl de tweede zich focust op een hybride mix van new wave, krautrock en cabaret kruisen Ben Armstrong (bas), Drew St.Ivany (gitaar) en Sabers drummer Jeff Conaway opnieuw noise en psychedelica aan instrumentale mathrock. Slechts vijf dagen voor een korte tournee in Frankrijk en Italië in 2002 was de band een feit. Initieel werd improvmuzikant Tatsuya Nakatani (zie ook Peter Brötzmann, Ken Vandermark) gerekruteerd als drummer, maar nadien zou diens plaats worden ingenomen door Conaway. Live 2002 The Franco-Italian Tour, dat terugblikt op die reeks concerten, verscheen oorspronkelijk in een beperkte oplage als cd-r en laat de rauwe, directe en improvisatorische kant horen van het drietal. Frappant is hoe de drie er in slagen om een bepaald nummer elke avond een andere invulling te geven. Precies daardoor is het eerlijker en authentieker dan hun studiodebuut. Als toemaat is er een 8 minuten durend Super 8 filmpje van Laddio Bolocko kompaan Aran Tharp die livebeelden vermengt met straatopnames.
Het verschil met Trephine kon niet groter zijn. Deze band uit Baltimore speelt volgens de bio een unieke fusie van metal, progrock, punk, noise en mathcore. Een zanger hebben ze niet. Hun sound, die zeer vakkundig op band werd gezet door Alan Douches (Burnt By The Sun, Mastodon,The Dillinger Escape Plan), kan echter niet verhullen dat hun titelloze debuut net zo min blijft hangen als een handdoek op een ruit. Een stel Technics 1200 platendraaiers en een batterij effecten vormen het instrumentarium van Still, het soloproject van Hsi-Chang Lin. In middens waar hiphop, industriële muziek en avant-garde geen onmogelijke combinatie zijn, is deze Amerikaan in de eerste plaats bekend als één van de drie leden van Dälek. Met Dälek maakte hij ondertussen drie albums en werkte hij samen met onder andere Zu, Techno Animal, Kid 606 en de legendarische Krautrockers Faust. Remains is echter van een totaal andere stilistische orde. In slechts 35 minuten tracht Hsi-Chang Lin zijn hoofdstukje te schrijven in de ambientbijbel. Tijdens Futility, Blindness (in een liveversie) en in mindere mate Atrophy lukt dat best aardig, maar daarmee is dan ook alles gezegd. Meer dan 10 geïnspireerde minuten blijven er dan immers niet over.
In een ander tijdperk was Christopher White uit Atlanta naar alle waarschijnlijkheid een sjamaan of een alchemist geweest. Nu is hij fotograaf en als Magicicada ook muzikant en abstracte klankenbouwer. Everyone Is Everyone is vermoedelijk net zo chaotisch als de gedachten en ideeën in zijn hoofd. Het is een ongrijpbare, magische, organische, haast ritualistische en heterogene geluidstrip waar de hoofdrollen zijn weggelegd voor gitaar, melodica, synths, accordeon, contactmicrofoons, samplers, stem (opvallend in het folky Well Below) en dozijnen minder voor de hand liggende dingen zoals ijzeren balletjes die over een houten vloer rollen of cellofaan. Afzonderlijk maken de negen nummers relatief weinig indruk, uitzonderingen als het semi-industriële I Demand My Fucking Cloud en afsluiter Huri buiten beschouwing gelaten. In zijn geheel werkt de mix van (traditionele) folk, drones en bizarre soundscapes vreemd genoeg wél. Vooral s nachts in de auto als je alleen op de autosnelweg bent.