In recente interviews (zie Gonzo 70) werd Douglas Pearce steeds spraakzamer, terwijl elke poging tot analyse van zijn werk vroeger steevast werd afgewezen. Op de door Daryll Hell geregisseerde dvd documentaire Behind The Mask neemt hij zelf de controle voor een openhartige (zij het gemaskerde) zelfanalyse. Het decor is eenvoudig en sober: de gecamoufleerde figuur neemt plaats op een stoel in de performanceruimte The HellLab Underground (een New Yorkse kruising tussen een verlaten fabriek en een verwarmingskelder) en praat. Meningen van derden zijn ongewenst en er wordt zeer spaarzaam omgesprongen met andere beelden (live in New York, 2005), relevante achtergrondmuziek en typische (achterwaartse) stemeffecten. Dit maakt de getuigenissen extra confronterend. Douglas P. voert ons chronologisch door een probleemjeugd (met een RAF-piloot als vader is het bezit van Duitse oorlogssouvenirs geen goed idee), druggebruik, punkrock, inspirerende ontmoetingen en persoonlijke demonen. Deze dvd is een must voor elke geïnspireerde onderzoeker. Het is wellicht teveel gevraagd om te hopen dat ook de fanatieke criticasters de moeite nemen om het voorwerp van hun (voor)oordeel ten gronde te bestuderen. Parijse verzetstrijders zwaaien met een revolver en de slogan When We Have Each Other We Have Everything. Ter gelegenheid van de zoveelste cd heruitgave van debuutsingle State Laughter, de maxi Heaven Street en de debuut(mini)elpee van Death In June hebben front en backcover van plaats gewisseld, al blijft de Totenkopf (letterlijk) voelbaar. The Guilty Have No Pride (1983) is een essentiële schakel in de discografie van Death In June. De inhoudelijke link met het (Crisis) punkverleden blijft aanwezig in Holy Water (religie) en In The Night Time (seksisme en de sensatiepers). Maar tegen een basgedreven achtergrond van Joy Division invloeden, ontwikkelt zich ook een eigen geluid met militaire drumroffels, trompetgeschal, samples, achterwaartse stemmen en subtiele arrangementen. Tekstueel zijn deze platen een overgang van de duidelijke punktaal naar de raadselachtige poëzie van Douglas P. Ook in het sobere, halfakoestische titelnummer zitten al voortekenen van de latere neofolk. De verwijten die deze plaat achtervolgen zijn al even donkerbruin als hun originele hoes: we noteren de Himmelstrasse (een spoorlijn enkele reis naar Treblinka), Oostfronters (We Drive East) en Hitlers afrekening met de Sturmabteilung in de Nacht Van De Lange Messen (Till The Living Flesh Is Burned). De mysterieuze mist zou nadien alleen maar dikker worden. Na deze lp verlieten Tony Wakeford (Sol Invictus) en Patrick Leagas (Sixth Comm/Mother Destruction) één voor één de groep, om Death In June als persoonlijk vehikel van P. achter te laten. De rest is geschiedenis. De bonusdvd documenteert een optreden in Londen (1982) met een setlist die vrijwel identiek is aan The Guilty. Ook hier treffen we de kiemen aan van de latere geobsedeerde foute chic: witte hemden met doodskoplogos en zwarte stropdassen, keteldrums en een ijzige podiumprésence. De acceptabele maar statische opnamekwaliteit en de beperkte extra’s (een diavoorstelling), maakt dit materiaal wellicht enkel interessant voor de meest verstokte fans.