Een nieuwe plaat van The Dead Brothers is er steeds eentje om nieuwsgierig naar uit te kijken. Telkens weer denken we dat we het geluid van deze Geneefse band nu wel kennen, en telkens weer verrassen ze ons. Begonnen als een band die wilde spelen op begrafenissen en dus ook dito muziek maakte, toonden ze reeds hun veelzijdigheid door bijvoorbeeld de muziek te leveren bij de film die werd gedraaid over het leven van tatoeagekunstenaar Herbert Hofmann (Flammend Herz, zie G#66). Deze keer gooien ze wat meer zigeunerinvloeden hun sound binnen en blijft de melancholie die hen kenmerkt, uiteraard overeind. Zeker de eerste helft van de plaat weet mateloos te boeien en toont dat The Dead Brothers op hun vierde plaat zeker nog niet uitverteld zijn. De tweede helft is iets minder feestelijk, en daardoor wellicht iets minder boeiend of verrassend, maar veel bands kunnen een puntje zuigen aan de inventiviteit van dit Zwitserse collectief. Op Mustafa wordt een Frans liedje vermengd met een Oosters aandoend buikdansmelodietje. En het moet geschreven, het is een zeer geslaagde combinatie. Country, rock-n-roll en een open blik naar volksmuziek vanuit alle windstreken, en het feit dat er overal gaan mensen dood gaan: daar kunnen The Dead Brothers wat mee. Ze namen de plaat deze keer op in het zuiden van Frankrijk met de hulp van Bob Drake, een outsider in de Amerikaanse country. Met behulp van diens primitieve opnamemateriaal straalt ‘Wunderkammer’ ingetogen feestvreugde uit. Hoempapa deluxe. Wau Y Los Arrrghs!!! is een uitgelaten bende snotapen uit het Spaanse Valencia, die op vraag van Beatman de studio indoken om hun losgelagen garagepunk op de band te zetten. Jorge van Doctor Explosion zou de productie in handen nemen. De man werd echter zwaar op de proef gesteld door het kwintet. Die hadden in eerste instantie alleen maar zin om zich constant klem te zuipen, en de alcohol met allerlei andere drugs te vermengen. En dan plots, in een helder moment wellicht, begonnen de heren toch te spelen en de klus was in een handomdraai geklaard. Juanito, brulboei van de bende, was dan wel vergeten dat hij teksten moest schrijven, waarop hij ze dan maar ter plekke verzon. Naast eigen nummers bevat de plaat een aantal covers van onder meer Kenny And The Kasuals, We The People en Trashmen, maar dan wel met een naar het Spaans omgezette tekst. Energiek, trashy, wild, primitief en rauw, een hedendaagse versie van The Seeds, dat is Wau Y Los Arrrghs!!! ten voeten uit. Voodoo Rhythm-labelbaas Reverend Beat-Man slaagt er in om de vreemdste plaat in jaren te maken en ze uit te brengen op zijn normaal voor rauwe rockabilly en rock-n-roll garant staande label. Samen met de uit Bern, Zwitserland afkomstige industrialpioniers Herpes-Ö Deluxe vermengt hij namelijk rockabilly met industrial in een nooit eerder gehoorde gedaante. Luister naar hun ongelooflijk geslaagde versie van Carl Perkins oernummer Blue Suède Shoes en val achterover. Het was wellicht geen makkie om industrialtracks van twintig minuten terug te brengen tot rock-n-rollproporties, maar het is met het merendeel van de nummers gelukt. Your Favorite Position Is On Your Knees klinkt in veel gevallen als een rauwe versie van Suicide, minder confronterend en iets kunstzinniger wellicht, maar daarom niet minder interessant. Deze plaat is in elk geval relevanter dan het gros van de postfunkpunkbandjesplaten die ze met honderden naar onze oren smijten tegenwoordig. Electrotrash teruggebracht tot zijn essentie: rauw en primitief, op zijn Zwitsers. Precies zoals Beatman het zelf stelt: A Soundtrack For A Gospel Church Inspired Horror Movie.