Place Of Skulls dacht er begin 2005 ernstig aan om de handdoek in de ring te gooien. Ze hadden zelfs hun afscheidsshow reeds gedaan in hun thuisstad Knoxville, maar kwamen kort nadien terug op hun beslissing. De motivatie was terug, de batterijen waren weer opgeladen en een succesvolle Europese toer droeg zijn steentje bij om de heren hun doommissie te laten voortzetten. The Black Is Never Far is inmiddels de derde plaat voor het trio, na twee behoorlijk goed ontvangen platen (Nailed en With Vision) op het invloedrijke Southern Lord. De plaat verschijnt dan wel op een ander label, maar behalve een wisseling in de bezetting is er aan de sound van Place Of Skulls nauwelijks iets veranderd. Dat ligt natuurlijk een beetje voor de hand met Victor Griffin als bandleider. De man is bijna net zon legende als Scott Wino Weinrich (die trouwens een gastrol vervulde op het album With Vision). Hij zit diep geworteld in de doomtraditie, en maakte deel uit van zowel Pentagram, Cathedral als van Death Row. Dennis Cornelius (Revelation en Oversoul) vormt samen met vellenmartelaar Tim Tomaselli de perfecte tandem voor een potje onvervalste heavy rock. Dat de grenzen van de extreme muziek door de tijden behoorlijk zijn opgeschoven, komt met een release als deze duidelijk naar voor. Doom klonk nooit eerder zo mainstream. Een aantal nummers (zoals Darkest Hour en We The Unrighteous) kunnen, mits de nodige steun van de muziekzenders, uitgroeien tot heavy rockhits. Dat zal natuurlijk niet gebeuren, want daarvoor is dit trio niet hip genoeg, en jammer genoeg zijn ook niet alle tracks even goed, wat ons behoorlijk tegenvalt van een stel legendarische doomrotten. Vooral de zang van Victor zelf is soms tenenkrullend irritant. Jammer, want de helft van deze plaat blijft degelijk luistervoer voor doomfanaten.