Uit Denton, Texas komt het southern rock gezelschap Dixie Witch opdraven met zijn tweede plaat voor het Small Stone-label. Net zoals op voorganger One Bird, Two Stones vermengt het trio op geslaagde wijze authentieke southern rock met stonerriffs, wat resulteert in een swingende en tegelijk logge versie van redneckrock. In een aantal van de hier aanwezige nummers is ook duidelijk de invloed van AC/DC merkbaar, en dat is geen slechte keuze. De nummers krijgen daardoor een duidelijker rockjurkje aangemeten dat een veel groter, vooral Amerikaans, publiek zal aanspreken. Denk verder nog aan jaren 1970 grootheden als Grand Funk Railroad en Black Oak Arkansas om het retrogevoel te optimaliseren. Het is aan deze plaat duidelijk te horen dat het trio zeer goed op elkaar is ingespeeld. Dat kan ook moeilijk anders bij een band die constant op de baan is. Het gros van de teksten handelt dan ook over zaken die ze onderweg meemaakten. Beeld u een duister hardrockcafé in, zet deze plaat op en zuip je te pletter. Als Dixie Witch ooit behoefte heeft aan een nieuwe zanger, al was het maar als tijdelijke vervanger, kan de groep terecht bij Spiritu. De stem van Spiritu-zanger Schikler leunt namelijk heel dicht aan bij die van Curt Christenson en Trinidad Leal. Vier jaar na hun debuut draagt de uit New Mexico afkomstige band vier tracks behoorlijk mediocre stonerrock aan voor deze splitrelease, die fans van Nebula, Unida, Dozer en Lowrider zal bevallen. Niet toevallig stonden voornoemde bands reeds op splitalbums van het Meterocity-label en evenmin toevallig zijn die bands nooit tot de eredivisie doorgebroken. Slecht is Spiritu zeker niet, wel oubollig, achterhaald en futloos, een beetje zoals Spiritual Beggars, dat gelijkaardig uit de stofhoeken komt. Throwback is hun beste bijdrage aan Human Failures door de monsterriff die het nummer inzet, terwijl het vooral zanger Jadd Schikler is die we het diepste drijfzand toewensen. Het uit de staat Pennsylvania afkomstige Village Of Dead Roads komt pas om de hoek kijken maar overklast zonder enige inspanning de oude rotten van Spiritu. De band is wel nog een beetje zoekend naar de juiste muzikale stijl die hen het beste past, wat te horen is aan de vier lange tracks die ze aanleveren. De nummers kiezen elk een andere richting, en dat is meteen het enige dat in hun nadeel spreekt. Sludge en metalcore sluipen de vette stoner met een flinke scheut doom binnen en dat klinkt verrekte leuk. Zeker als er gebruld wordt. De momenten dat de band experimenteert met cleane zang zijn heel wat minder geslaagd. Een popstemmetje bovenop logge rock, dat werkt nauwelijks. De aankomende langspeler van Village Of Dead Roads verdient zeker een kans, gezien het aanwezige potentieel. Maar wel eerst een keuze maken en niet alle kanten tegelijk opwillen.