Met het citeren van André Manuel zou deze hele recensie gevuld kunnen worden en in alle nederigheid moet ik bekennen dat het waarschijnlijk heel wat vermakelijker zal zijn dan het stukje dat hier nog volgt. Maar je dient je plaats te kennen en als ik de humor van Manuel zou hebben, was ik ook wel cabaretier geworden. Dat Manuel, na het heengaan van Krang, muzikaal nog goed mee kan, bewijst hij op Allene. Het Twents dialect zal de Vlaming net zo cryptisch overkomen als de Hollander worstelt met het West-Vlaams. Gelukkig is er de vrolijk deinende muziek om je aan te laven. Bij het luisteren naar Manuel ontstaat het beeld van een man die zijn hoofd opheft van de toog om een lied aan te heffen, waarna het café verstomt om te luisteren en na enkele coupletten gezellig meezingt. Maar dan wel over de hedendaagse maatschappelijk problemen, van Mohammed B. tot de Beul van Twente, in superieur snijdend sarcasme. Je hoeft immers maar een heilig huisje te ontwaren of niet lang daarna hangt André Manuel aan het dak om het ding neer te halen, De Sloper van Diepenheim deinst nergens voor terug. Gelukkig maar.