De muziekscène in het noorden van Engeland roert zich. Uit Newcastle is er nu, na groepen als The Futureheads en Maximo Park, Field Music. Er zijn ook connecties tussen deze drie groepjes. Op hun debuut horen we poppy songs met harmonieuze samenzang. Jammer genoeg is dit titelloze debuut niet evenwichtig en beklijvend. Het noemen van ronkende namen op een bio volstaat dus niet. Alweer. Het album van Saloon is in hetzelfde bedje ziek. Hoewel ze in de legendarische deejay John Peel een fan vonden, is deze verzameling B-kantjes en singles niet overtuigend. Ook een legendarische deejay kan het al eens fout hebben. Van een andere orde is Psapp. Dit duo bestaande uit Galia Durant en Carim Clasmann brengt op hun tweede The only thing I ever wanted een mix van krakende beats en fluwelen stemmen, met een hoofdrol voor de bijzondere stem van Galia Durant. De popsongs worden hier en daar verstoord door de bepaald bizarre opbouw en verrassende geluidjes. Durant kennen we nog van haar vorige groep, Team LG (zie reviews Gonzo 73). Clasmann heeft al samengewerkt met Einstürzende Neubauten. Gelukkig komen er van over het kanaal dus ook nog artiesten die uitgaan van hun eigen kracht en inventiviteit. En niet proberen om zo snel mogelijk op de cover van de plaatselijke muziekbladen te komen. Of ze daar rijk en beroemd (of liever berucht) mee worden in Engeland is een andere vraag. Maar het levert op zijn minst boeiende platen op.