Canterbury staat niet alleen bekend om progressieve rockbands van jaren geleden maar ook om zijn straight-edge hardcore. In navolging van xCanaanx en November Coming Fire uit dezelfde regio, is het de beurt aan The Break In om hun ongebreidelde woede en haat te spuwen. Sinds de mini-cd This Ends With Us op Dead and Gone Records uit Sheffield, heeft de groep een merkwaardige line-up wijziging ondergaan: de gitarist werd de zanger en de bassist werd de gitarist en een nieuweling werd bassist. Maakt dat qua geluid veel verschil? Neen dus. Intense en superstrak gespeelde hardcore die geen seconde versaagt om zijn van extreme overtuiging barstende straight edge-ideeën over ons heen te spuwen, dat zijn tien nummers in vijfentwintig minuten onvervalste The Break In. Die korte tijdsduur houdt ook in: tegen dat we doorhebben dat ze zijn begonnen, zijn ze al klaar. In de liner notes bedanken ze ons eigen Rise And Fall, die met Into Oblivion (Gonzo #73) ook net een snoeihard visitekaartje afleverden. Of we zelf, met relativering als één van onze levenshoudingen, veel met de bands extreme gedachtengoed kunnen is iets anders, maar het is wel leuk om te horen dat er nog steeds jonge kerels zijn die oprecht in iets geloven en zich daar ferm kwaad over maken. Al kan ik zelf ook nog steeds in een woeste kolere vliegen.