De laatste paar dagen was ik aan het luisteren naar oude soundtracks van de Italiaanse band Goblin, die veel muziek heeft gemaakt voor de soms behoorlijk surrealistische horrorfilms van cultregisseur Dario Argento, waaronder zijn klassiekers Tenebre en Suspiria. Het toeval wil dat net op dit moment de nieuwste telg van het Finse Fonal-label (zie ook uitgebreid artikel elders in deze Gonzo) mijn oren bereikt. Het kwartet uit Helsinki met de Japans klinkende naam Shogun Kunitoki maakt namelijk instrumentale muziek die wonderwel zou passen bij het soms behoorlijk gore, vooral Italiaanse, genre dat Argento beoefent, het zogenaamde giallo. Een legertje analoge keyboards vormt de basis voor zeven tracks digitaal amusement. Het gebruik van tweedehands analoog materiaal voor het creëren van de filmmuziek-achtige sound is bewust gekozen. Net door die gerecycleerde instrumenten kruipt er immers menselijke warmte de anders erbarmelijk kille elektronica binnen. De levensechte drums, die er een ritmiek op na houden schatplichtig aan krautrock, en de menselijke manipulatie van de keyboards maken de muziek minder steriel en doen bij momenten denken aan Raymond Scott en Klaus Schulze in zijn beste momenten. Helemaal anders dan de freakfolk die Fonal gewoonlijk uitbrengt, past deze Tasankokaiku toch wonderwel binnen hun catalogus. Filmmuziek zonder film met een Finse twist, het kan zo mooi zijn als deze plaat.