Twee Amerikaanse gasten gaan deze maand met de eerste prijs lopen, en met niks hoogdravends. Mag het nog eens eerlijk zijn, mag het nog eens lo-fi zijn. Verloochenen we onszelf weer, die term hadden we sinds de jaren negentig verdoemd. Nog eens omkijken kan geen kwaad. Dat doet Two Gallants ook, naar Dylan(de oude) en Cash. IJzersterke en breekbare liedjes (Dylan) met hier en daar het melancholische country gevoel (Cash). Maar het is niet braaf, Deze gasten kijken niet alleen om, ze staan ook in het nu. The White Stripes zijn een andere referentie, en deze is af en toe nog te soft om de hevige naar hardcore neigende noise erupties te typeren. Two Gallants is evenveel punk, hardcore en garage trash als het singer songwriter, southern en country is. Bovenal klinkt het eerlijk, recht voor de raap met teksten waar iedere misfit zich in kan vinden. Dat is ook het geval voor de nieuwe cd van Casiotone For The Painfully Alone. Wat je allemaal kan uitdrukken in een naam van je muzikale project! Ik kan er niet veel aan toevoegen. CFTPA is het solo project van Owen Ashworth en hij heeft een zwak voor simplistisch klinkende synthesizer deuntjes. De basis is meestal een naar de Commodore 64, Atari of Casio klinkende elektronische melodie waar even rudimentaire beats aan toegevoegd worden. De ene keer klinkt als een lo-fi hiphop song (New Years Kiss) de andere keer is het donkere synthesizer pop (Young Shields) of vreemde disco (Scattered Pearls). Het is elke keer anders maar ons boeien vooral de nummers die hij zelf met zijn diepe stem neuzelt. Hij betrekt ook een aantal gasten en vooral de vrouwelijke vocalen (Katy Davidson van Dear Nora, Sam Mickens van The Dead Science en Jenn Herbinson) laten zijn nummers iets minder zichzelf zijn en doen ze soms afglijden richting flauwe freak folk. Aan de andere kant zijn de extra instrumenten (piano, strijkers, gitaren, drums,e.a.) een verrijking van zijn zeer basic songs. Wij moeten bij het beluisteren van Etiquette aan de ene kant denken aan een sterk afgeslankte, minder extreme Xui Xui, aan wat traditionele lo-fi zoals die van de The Mountain Goats, met wat minder geslaagde uitstapjes in de richting van The Moldy Peaches of Bright Eye. Al kan dat laatste ook aan onze persoonlijke smaak liggen.