Chasing the Form

Een toepasselijke titel, ‘Chasing the Form’. Ostinato’s derde album klinkt daadwerkelijk als een heftige achtervolging vol net-niet botsingen en uit elkaar spattende crescendo’s. Het drietal uit Washington D.C. liet twee jaar geleden op ‘Left Too Far Behind’ al horen dat het postrock-genre wat hen betreft nog lang niet de bodem in zicht heeft. Een album vol geladen emotie en krachtige melodieën. ‘Chasing the Form’ is een logisch vervolg maar het is de verdienste van Ostinato zelf dat het zo’n succes is geworden. Het eerste dat opvalt is de gedrevenheid waarmee de muziek gebracht wordt. Elke gitaaraanslag is even intens als de volgende en terwijl de drums fungeren als strakke ruggengraat schieten de vurige melodieën alle kanten op. Sterke toevoeging is de zang van gitarist David Hennessy die soms dromerig tussen de krachtvelden door beweegt. Zo bewijst Ostinato maar weer eens dat er binnen de grenzen van instrumentale rock nog een hoop mogelijk is en vullen ze het gebied tussen Isis, Mogwai en Radiohead met verve in.