Verhalenvertellers, schrijvers en dichters. Ik vraag me af of ze de kracht van muziek onderschatten. Woorden winnen immers aan kracht wanneer de juiste muziek ze omlijst maar de kruisbestuivingen tussen muzikant en schrijver zijn verdomd schaars. Schrijver Pete Simonelli begrijpt dat wel en op Output Negative Space, het tweede Enablers album inmiddels, horen we de directe kracht die een dergelijke combinatie teweeg kan brengen. Betonnen mathrock in de stijl van Shellac en Big Black omringen Simonellis woorden. Zijn prekende stijl past goed bij de strakke lijnen van de gitaar, bas en drums. Het is niet eenvoudig om een verhaallijn synchroon met muziek te leiden maar het lukt Enablers bijzonder knap. Slint is een voor de hand liggende referentie maar vergelijk Simonellis teksten met die van Slint en je beseft het literaire verschil. Wat Slint wel heeft en Enablers minder is pure emotie en die kracht moet je ook niet onderschatten. Daar wringt de schoen een beetje op Output Negative Space, Simonellis voordracht is soms te plastisch en daarom minder effectief. Je kunt het misschien niet van een schrijver verwachten maar ik weet zeker dat dit album, dat muzikaal zeer strak in elkaar steekt, van een emotioneel meer enerverende voordracht had geprofiteerd.