Als voorsmaakje tot de vier nieuwe deeltjes in de World Beaters-serie duwt distributeur Clear Spot ons de Australische reeks Quagmire onder de neus. Geen obscure garageklassiekers deze keer maar wel een cd bomvol liedjes die vooral The Beatles en The Kinks oproepen. Veel info krijgen we, zoals bij dit soort reeksen gebruikelijk, niet. De Amerikaanse staat en het labeltje waarop ooit hun single uitkwam, daarmee hebben we het wel gehad. Is ook niet erg. De anonieme auteur van een korte hoesnota meldt dat het telkens om kwartetten gaat, die elkaar wellicht op school ontmoetten, plaatselijk wat optredens verzorgden, een single uitbrachten en dan als bandje gewoon uit elkaar vielen. Gezin, legerdienst, studie, psychiatrie, kortom, de toekomst roept en het groepje houdt op te bestaan. Five Americans, Initial Shock of Hangmen Of Fairfield Country, het zegt ons net zo weinig als u, maar dat doet er niet toe. Zevenentwintig zomerse, leuke liedjes van evenzoveel groepjes, dat doet er wel toe. Killed By Trash is er eigenlijk alleen op vinyl, en zo kennen we ze bij het in fikse garagepunk grossierende P-Trash. Voor de digitale freaks onder ons besloot het label om 77 exemplaren op cd te zetten, weliswaar tegen hun zin, maar soit. Haast is geboden voor wie dit op een zilveren schijfje wil. Twee jaar heeft de labelbaas erover gedaan om twintig no-fi, lo-fi, garage en bluespunkgroepjes bij elkaar te krijgen die elk een cover brengen van een oerklassieker in het genre, waarvan het origineel in de meeste gevallen is terug te vinden op een van de deeltjes van de Killed By Death-reeks. Ruig, wild, boordevol pareltjes uit een lang vervlogen tijd in een nieuw aanstekelijk kleedje, zo hoort een garagepunkcompilatie te klinken. Covers van onder meer Nervous Eaters, Hüsker Dü, Beastie Boys, Wipers en onze eigen The Kids (de klassieker Do You Love The Nazis) door al dan niet bekende bands als The Manikins, Tyrades, Digger & The Pussycats, Ulcers, Freaks en Aluminium Knot Eye. Killed By Trash is een bescheiden feest voor onze oren, die zowel voor nostalgische herkenning zorgt (hé, dat kennen we van lang geleden) als respect uitstraalt voor de nieuwe bands die de klassieke liedjes met de nodige eigenheid brengen. Meer van dattum, op elk moment. Beat, garage, surf, instrumentals, exotica, psychedelische pop, Kinks en Beatles, punk die zijn tijd ver vooruit was, mod als de vroege Who, het zijn slechts een paar aanknopingspunten die het luisteren naar de deeltjes uit de World Beaters-serie tot een waar festijn maken. De samenstellers van de reeks, obscuur, anoniem en natuurlijk zonder (web)adres, gaan ervan uit dat niet alleen de Verenigde Staten degelijke beat heeft voortgebracht gedurende de wilde jaren 1960, maar dat die muziek van overal ter wereld afkomstig kan zijn, en nog leuk op de koop toe. Niet alle teksten zijn in het Engels, ook Frans en Spaans bereikt onze oren. Wat wil je dan ook. Op deeltje vijf bijvoorbeeld drie bands uit Papua New Guinea! Wij wisten niet eens dat ze daar gitaren hadden! Nieuw-Zeeland, Venezuela, Bermuda, Uruguay of Peru staan broederlijk naast bands uit meer voor de hand liggende landen als Spanje, Quebec en Nederland (Motions, Rhythms, Persons). Maf als we bedenken dat het land van herkomst weinig invloed heeft op de gebrachte muziek, want de bandjes zijn onderling behoorlijk inwisselbaar, op kleine details na dan natuurlijk. Missers staan er niet op, de vier deeltjes luisteren als een nostalgische jukebox vol vergeten of nooit eerder gehoorde pareltjes, en zo hoort het natuurlijk met dit soort series. Orgeltjes, koortjes zoetgevooisde samenzang en wilde trashpunk, met groepsnamen als Tremendi, Rollings, Mod East, Knacks, Mystics en Yorls kan het niet obscuur en tegelijk zomers genoeg zijn. World Beaters is echt wel een zeer interessante en leuke reeks obscure klassiekers.