Een Franse drievuldigheid, maar geen heilige. Al begint het veelbelovend met Laudanum, het solo project van Matthieu Malon. Zijn debuut was nog volledig in het Frans gezongen; op de opvolger Your Place & Time Will Be Mine werkt hij met gast zangers en zangeressen die het Engels machtig zijn. Dit is zeker geen verkeerde keuze geweest. De zangers geven elk hun invulling aan de song waardoor een eclectisch geheel ontstaat dat toch ook homogeen is omdat de muzikant één en dezelfde is. Die muzikant bakt voor ons knappe electrorock. Electrorock is echter te eng, denk aan een kruisbestuiving van Massive Attack en Jimi Tenor met af en toe een scheutje zwarte saus, of Sisters Of Mercy. We hebben van dit ongecompliceerd kleinood genoten. Was Laudanum voor ons een illustere onbekende die voor een verrassing zorgde, dan vroegen we ons bij The Correct Use Of Pets vooral af of Anthony Keyeux (Hypo) nog kon verrassen. Om dit nog te kunnen, heeft hij voor zijn nieuwe plaat samengewerkt met EDH (Emmanuelle de Héricourt). De combinatie van de hyperactieve computermuzikant met de wat timidere zangeres en synthesizerspeelster werkt zeer goed. Het nieuwe album is minder verknipt, nog steeds maf en speels, maar er zit veel lijn in. De songs zijn ook zeer bondig en to the point, in 38 minuten 17 songs brengen dat komt in de buurt van hardcore legendes zoals D.R.I.. Maar wees gerust, er is geen gitaar te bespeuren op dit album. Freaky blieps en bloops, aanstekelijke synthesizers en de typische ongepaste Hypo interrupties van het aanvaardbare. Ideale cd voor digitale freaks waarvoor het heel avontuurlijk, enthousiast en speels mag zijn. En dan wil er iemand uit Frankrijk ons er nog van overtuigen dat ze naast elektronische instrumenten ook nog een gitaar kunnen bespelen. Thomas Mery heeft bij Purr gespeeld, maar ons zit vooral de laatste plaat van de lofi club Playdoh nog vers in het geheugen die hij producete. A Ship, Like a ghost, like A Cell klinkt niet zo vers. Thomas voorbeeld moet ongetwijfeld Nick Drake zijn. Zijn gitaarspel komt in de buurt en ook de songs lijken er wat op. Maar het is een lookalike, een flauw doordrukje van het origineel. Daarbij vindt Mery het nodig alles wat extra op te blazen. Net iets meer gevoel erin willen leggen, het refrein extra melodieus willen maken, et cetera. Goed bedoeld allemaal, maar het werkt averechts. Best links laten liggen tenzij je niks uit de pop/folk hoek wil missen.