Way Back, ergens in een vergeten uithoek van de jaren 1980 belandde ik onverdacht op een tuinfeest. Ik herinner me nog goed dat de gastheer des huizes, een architect, een zwart hemd droeg met gele citroenen op. Zelf in de smaakloze jaren tachtig was het een outfit die mijn wenkbrauwen deed fronsen. Excentriek en sprankelend, zo zou ik de man omschrijven. Goed volk kwetterde een eind weg, terwijl ik zijn platencollectie monsterde. Carly Simon stond er naast een liveplaat van Prince. Het was de hoes van Country Life, Roxy Music op zijn best, die me het meest deed blozen. Twee dames in ondergoed. Het waren de jaren van ontluiking, van verwondering en van een naïviteit die geruisloos verdwijnt en waar ik jaren later, nu eens met een tintelende glimlach dan weer met een vale trek om mijn mondhoeken aan terugdenk. Zoet is de herinnering aan mijn gelukkige jeugd. Die avond wandelde ik naar huis met Country Life en My Life In The Bush Of Ghosts onder de arm. Twee platen die mijn muzikale ontwikkeling grondig in de war zouden sturen. Twintig jaar na datum heb ik de integrale catalogus van Eno doorworsteld en heb ik mijn dosis herrie wel gehad, goed verteert en doorgeslikt. En toch. Ik heb mijn agenda herschikt, twee volledige avonden heb ik vrijgemaakt en opnieuw heb ik me overgegeven aan My Life In The Bush Of Ghosts, een overbodige luxe die ik me graag permitteer. Overbodig want bij de eerste noot van America Is Waiting wist ik dat ik de plaat nog steeds noot voor noot kan meefluisteren. Ik heb met aandacht de derde kant met extra materiaal bekeken, geabsorbeerd, echter zonder veel smaak, want de originele versie van My Life In The Bush Of Ghosts hoeft geen extraatjes, al zorgen de bijgevoegde linernotes van David Toop en David Bryne ervoor dat men de plaat meer in zijn context kan plaatsen. Zo geeft Bryne aan hoe hij na de wereldwijde Fear Of Musictour met Talking Heads nood gaat aan wat rust en bij wijze van tussendoortjeMy Life In The Bush Of Ghosts maakte. Zijn inspiratiebronnen, wereldmuziek en het werk van Jon Hassell die toen aan zijn project Fourth World bezig was, waren me al bekend. Na twee avonden van zinderende nostalgie blijft mijn bewondering voor het uitzonderlijke talent van Eno torenhoog. My Life In The Bush Of Ghosts is een mijlpaal in de moderne muziekgeschiedenis. Dat wist u al, we hebben hier niets aan toe te voegen.