The Drift

De nacht heeft alle geheimen. Zwart heeft honderdduizend tinten en op ‘The Drift’ glijden ze allemaal voorbij. Traag, tergend traag en toch als een flits… We hebben elf jaar moeten wachten op ‘The Drift’ en nu hebben we de rest van ons lamlendige leven nodig om ‘The Drift’ te vatten, te doorgronden of simpelweg te verafgoodden. ‘The Drift’ is een plaat buiten categorie, zo’n plaat waarvan je afvraagt waarom ze ooit gemaakt werd en hoe the kids die thuis kaarsen branden voor Sunn O))) de dag na hun tiende luisterbeurt van ‘The Drift’ wakker worden. Verlost, vol van haat, klaar voor een bloederige zelfmoordpoging of totaal onthecht? Scott Walker was in de jaren zestig een popicoon, zijn toenmalige groepje The Walker Brothers scoorde hit na hit, waarvan ‘The Sun Ain’t Gonna Shine Anymore’ nu – veertig jaar na datum – pas echt visionaire trekjes krijgt. Walker maakte ooit nog een countryplaat, maar maakt met ‘The Drift’ een plaat buiten categorie. ‘Theatraal’, ‘Avant-garde’ en ook ‘Beangstigend’ en ‘Sacraal’ zijn de kernwoorden die we in onze nota’s bleven meeslepen. Als Alan Vega van Suicide na twintig jaar van Spartaanse dienst bij een Tibetaanse monnikenorde de gedichten van Roald Dahl voorleest en Coil de muziek voor zijn rekening neemt, zou hij dicht bij ‘The Drift’ uitkomen. Dicht, maar toch niet volledig, daarvoor is dit alles te uniek, beangstigend uniek. U bent gewaarschuwd.