Hebt U geen interesse in stereotype, vakjes bewuste muziek? Dan moet U tussen deze drie plaatjes Uw goesting vinden. Alle drie hebben ze veel invloeden in zich. Eclectische muziek wordt dergelijke cocktail van invloeden ook wel eens genoemd. De eerste plaat is voor de dromers. Shugo Tokumaru is een jonge gast uit Tokio die zingt in zijn moedertaal. Gelukkig zingt hij niet alleen. De akoestische gitaar is zijn wegwijzer. Verderop loopt hij verloren en kan geen ander instrument kiezen waarna hij besluit ze allemaal maar even te gebruiken. Met de Japanse zang ontstaat zo een bizar naar folk neigende geheel. Een geheel dat er staat, dat een eenheid is waardoor het heel vatbaar is. Tokumaru schept een droom, spijtig genoeg is hij te schoon om werkelijkheid te zijn. Uit een ondefinieerbare poel van psychedelische geluiden komt altijd een aanstekelijke gitaarriff naar voor. Dit is een beetje de sleutel van het tweede album, Orval Carlos Sibelius van het gelijknamige collectief. Andere kern woorden zijn melancholie en mysterie. Beide opgewekt door de goed uitgewerkte tweestemmige (man en vrouw) vocalen. En de muziek die zowel aanleunt bij de hedendaagse vreemde folk rage als tegen de progressieve groepen van drie decennia terug met Pink Floyd als duidelijkste referentie. maar een song als SST doet dan weer denken aan een kruising tussen Drake en Serge Gainsbourg , en soms menen we de exotica van Stereolab te ontwaren. Meteen is het meest typerende woord geschreven, ontwaren, in de nevel die wordt opgetrokken ontdek je telkens weer parels. Als de nevel niet meer optrekt, alles nutteloos blijkt te zijn, dan gaat Phon°noir je niet bepaald opbeuren. Het is een plaat opgenomen door een Berlijns duo dat twijfelt tussen clickn cuts en melancholische slowcore. De sterkste momenten doen dan ook denken aan een electronische versie van de betere (oudere) Low songs. Of sterke popmuziek waar elektronica en analoge instrumenten (gitaar) elkaar vinden en een nieuwe eenheid vormen. Maar de plaat brengt niet alleen sterke momenten. Het kabbelt soms te veel zonder kant of wal te raken. Doelloze melancholie die de aandacht niet weet vast te houden.