De betere tripjes naar outer space kunt u het best via Bardo Pond boeken. Al dik tien jaar zoekt de groep uit Philadelphia een soort spirituele verlossing door het optrekken van in distortie gedrenkte gitaarmuren, spiralende fluitklanken en de zalvende zang van Isobel Sollenberger. Van de rauwere excursies in het begin, met als hoogtepunten Dilate en Lapsed naar het fabelachtige On the Ellipse uit 2003, is het vijftal langzaam bezig die ruwe randjes af te ronden waardoor de razende spacejams alleen maar doeltreffender worden. Op Ticket Crystals is vooral Sollenbergers bijdrage opvallend. Meer dan ooit krijgen haar vocalen de ruimte om zich te nestelen in het psychedelische drijfzand. Cry Baby Cry , een cover van The Beatles, wordt door Sollenberger rechtstreeks naar de sterren gezongen, al mis je toch die meeslepende intensiteit die ouderwets knallende spacejams zoals Destroying Angel en Isle wel hebben. Het gebruik van Oosterse instrumenten, zoals tijdens de intro van Lost Word, is betoverend en het onderscheidt Bardo Pond van de talloze postrockklanten die allemaal teveel Godspeed You! Black Emperor in hun donder hebben. Het album bereikt zijn hoogtepunt tijdens FC II. Een subtiel opgebouwde wervelwind van schrapende violen, eindeloos galmende gitaren en psychedelische kwinkslagen. Al met al is het een twijfelachtige nieuwe weg die ze inslaan. Liedjes op een Bardo Pond album zijn wat onwennig en zo klinken ze ook, temidden van al die outer spacetrips. Een betovering in delen dus, dat hebben ze wel eens beter gedaan.