Als de drie leden van Dysrhythmia voor elke wending op ‘Barriers and Passages’ één euro kreeg dan waren ze van het album stinkend rijk geworden. Dysrhythmia houdt namelijk niet van halfzachte instrumentaaltjes, dit is instrumentale progrock a la King Crimson die er gecombineerd met de brutale hardcore achtergrond van het stel stevig inbeukt. Zo stevig dat ze soms wel eens vergeten om iets als meeslependheid, ook best belangrijk bij instrumentale muziek, in de muziek te verwerken. Het is werkelijk een constant aanhoudende storm van tempowisselingen, snauwende basritmes, bulderdrums en gitaren die buigen onder de virtuositeit van Kevin Hufnagel. Ik daag je uit om op het ritme van Bypass the Solanoid een dansje te doen, grote kans dat je eindigt met een dubbele ruggenwervelfractuur net wanneer je denkt de beat te pakken te hebben. Relatief rustige momenten duiken sporadisch op, halverwege Seal? Breaker? Void daalt het tempo van de gitaren en drums en belandt het nummer in een soort psychedelische trance die heerlijk aanvoelt temidden van al dat proggeile geweld.